Todo dirixente que se prece, debe estar referendado pola enteireza e amparado en prácticas de responsabilidade; de tal modo, que os seus actos sexan un reflexo de integridade.
Un presidente de goberno incapaz de poñer solución ao turbio escándalo de financiamento da súa propia organización política, por lóxica determinante, tampouco resulta ser a persoa apropiada para dirixir os designios do país, por mais que as urnas lle outorgasen ese labor, pois a carga de corrupción que acompaña os feitos sobrevidos deslexitiman toda autenticidade aos resultados electorais. Tendo que engadir á reprobación, que un político sen xerarquía para dirimir os problemas que lle son propios, resulta totalmente cuestionable para remediar os asuntos de rango colectivo.
Este país non pode agravar o seu debilitado status mantendo á fronte do Executivo a un presidente que coas súas espiñentas connotacións expele un rastro de desconfianza e sospeita; inconvenientes, que obstrúen toda vía de reactivación e xeran unha limitación que nos conducen fatalmente á consolidación dun Estado hipertrofiado. Realidade perceptible, que de forma inequívoca, vén a delatar que temos o presidente que non necesita España.
Hai que engadir ao desprestixio político, o feito, que o presidente Rajoy non entende nin a metade dos problemas que ten diante de si, e por iso calquera observador á primeira vista, pode deducir doadamente que estamos ante un dirixente feble, un referente pouco fiable que non ten establecido ningún plan para saír da crise, e que polo tanto, tampouco dispón de método nin de sistema que guíe a súa acción política, estando conducidas as súas decisións pola inercia da improvisación.
Son referentes de tal afirmación, aspectos como, a alza do déficit ata o 10,6% inducido polo rescate bancario; a ruta ascendente dunha taxa de desemprego excedida, situada por enriba do 26% en razón a unhas medidas de austeridade desmedida; tendo de engadir a iso, o fracaso das iniciativas de fomento do emprendemento, ao igual que a destrución do tecido empresarial, motivado pola dificultade de acceso ao financiamento bancario, resultando determinante que as medidas tomadas por Rajoy coa Reforma Laboral como abandeirada, son decisións equívocas que demostran o contrario do que se conta, e que evidencian, que a continuidade da súa utilización, ademais de agravar a situación, resultarán nulas como ferramentas de reactivación.
En razón a iso, é notorio que este país precisa doutro dirixente e outras directivas políticas. Sendo urxente erradicar a corrupción e aos corruptos incrustados no sistema, ao igual. que excluír aos que adoptaron a política como profesión, en razón ao risco de impudicia que tal condición carrexa; pois todo dirixente que se prece debe estar referendado pola enteireza, e amparado en prácticas de responsabilidade; de tal modo, que os seus actos sexan un reflexo de integridade. Resultando inadmisible a diferenciación social, ao tempo de esixir sacrificios a través da aplicación de medidas de axuste, que en todo caso, deberan manter o principio de equivalencia equitativa e unha xusta repartición de cargas para evitar desproporcións onde o gravame duns se converta no beneficio doutros
Nesa liña, sobra dicir que debemos esixir o fin da economía imperfecta, pois non resulta tolerable manter activas por mais tempo as actuais políticas apadriñadas por Rajoy e sustentadas no dogma económico da 'austeridade expansiva', que tan radicalmente defende a 'troika' e os mercados especulativos, a pesar de sumir á Eurozona nunha crise profunda, e que tras catro anos de aplicación, non se albisque a expansión económica prometida.
Todo o contrario, o verdadeiramente ostensible, foi que a aplicación das políticas derivadas de tal dogma cumpriron a función oposta á prevista, pasando a converterse en resortes da recesión; pero a pesar da súa involución, a UE non se esforza en despexar a ecuación de austeridade - crecemento económico, como alternativa para sortear a espiral da crise, dándose o paradoxo que despois de falidos intentos dos mandatarios dos Estado da Unión en establecer alternativas de crecemento, o certo é, que Europa segue aferrada á doutrina xermana marcada polo chanceler Ángela Merkel.
En razón a iso, temos de concluír afirmando que deben ser o empresarios como únicos axentes dinámicos da economía produtiva, quen marquen as pautas e reconduzan a situación enfocando os seus esforzos á promoción dun escenario acorde para propiciar o crecemento das actividades económica e con iso a xeración de postos de traballo, que son os factores determinantes do inicio da reactivación económica.
Formulación contraposta ao segundo plan de reformas, anunciado estos días por un Presidente que polas razóns expostas mais que aferrarse ao continuísmo; polo ben do país, debera ir reservando lápida no cemiterio político.
