O grave descontrol na contratación pública, é o verdadeiro detonante de múltiples ilegalidades, e factor causante dos cada vez mais reiterados casos de corrupción.
Neste noxo de país, cando a maioría do sector político soborda empacho falando de hixiene institucional, non pense ninguén que os seus membros o fan co obxecto de destapar transparencia á súa xestión, todo o contrario, o maquinan coa intención expresa de enmascarar a impureza que ocultan tras os turbios procedementos da contratación pública.
Pois aínda resultando duro de asumir, é manifesto que tras da Lei de Contratos das Administracións Públicas, ocúltase a verdadeira lanzadeira do bombardeo de corrupción que ameaza con arrasar o país, toda conta, que cando falamos de corrupción no sector público, non temos de esquivar que á parte do enriquecemento ilícito dos implicados, a súa afección, repercute negativamente no investimento, o crecemento económico e o desenvolvemento do país, sendo España unha mostra evidente de tal afirmación.
A pesar da alarma social xerada pola falta de escrúpulos desta comitiva de corrompidos e que a proliferación dos seus desenfreos disparou a preocupación cidadá até converter a corrupción no cuarto principal problema do país. Aínda con iso, aquí ninguén se dá por referido, e cando pola súa propia deriva, a situación debese forzar un cambio na conduta dos representantes públicos, estes, optan por mirar cara á outro lado sen darse por aludidos mentres proseguen o ritmo do impropio.
Aquí ninguén se inmuta, por iso, con todo o que está a caer mantense invariable o grave descontrol na contratación pública. Ese mal que afecta o conxunto das administracións, que en se mesmo, é o verdadeiro detonante das múltiples ilegalidades, e factor causante dos cada vez mais reiterados casos de corrupción.
Aspectos tales como o fraccionamento dos contratos para facilitar a contratación directa, a utilización abusiva da figura do concurso en lugar da poxa, a falta de xustificación na elección dos procedementos, o outorgamento de falsas urxencias aos expedientes de obras, a carencia de criterios obxectivos na adxudicación dos concursos, a ausencia de publicidade e de libre concorrencia en infinidade de contratos, son entre outras as prácticas reiteradas que socavan a credibilidade do sistema e converten a contratación pública no maior foco de corrupción.
Sendo iso igualmente a causa da proliferación dunha interminable relación de procesados políticos de todo signo e condición, que diariamente toman cabeceira dos titulares de prensa e cuxa erradicación é farto difícil, por canto os mecanismos de ofensiva non funcionan apropiadamente ao depender o seu movemento de quen paradoxalmente ocupan os espazos onde se referencia a corrupción. Extremo que fai entendible que na loita contra a corrupción política impóñase a manida presunción de inocencia contra a obrigada dimisión daqueles cargos electos que por desviación de conduta resultasen formalmente imputados
Cando os estamentos do país desde o marco institucional e a través da opacidade, proxectan a estendida percepción que a corrupción domina aos mecanismos do mercado, nese momento, o político coa súa mala praxe outorgaría carta de natureza ao corruptor , pois os empresarios involucrados, a pesar do risco de afrontar un camiño tortuoso, desviaranse da disciplina legal implicándose na arbitrariedade procedemental. Alternativa forzada pola subsistencia do funcionamento empresarial e non incorrer no tropezo do estancamento que conduce á extinción da actividade. Método pouco ortodoxo e totalmente censurable; pero que incuestionablemente, ten como verdadeiro promotor a unha clase política, que exerce de tahúr, impondo participar nunha partida onde se xoga con cartas marcadas.
O retrato da actualidade política non pode ser mais desolador, pero a pesar diso e do empeño dos elementos causantes da situación, temos de afirmar que a corrupción non é inevitable. Pódese limitar, débese controlar, hase de erradicar; e isto ten de ser así, se estamos dispostos a salvar a democracia como capital irrenunciable en atribución ao feito que nos outorga ser os donos do noso destino.
Xa que logo, non debemos conceder mais prórroga a quen esgotaron a confianza dos cidadáns, a quen aproveitaron a función política para satisfacer as súas propias finalidades.Nós, a sociedade civil, temos a chave para impulsar o cambio necesario, e tamén a responsabilidade de esixir o desaloxo da actividade política de quen perdeu toda confianza para o estrito control do diñeiro público e a quen extraviou o esencial código de conduta que require a dedicación á cousa pública.
Por iso que a cidadanía deste país non debe estar exposta ao contaxio forzado que supón ter que inhalar o noxento perfume da inmundicia política.
