Cando o próximo mércores cúmpranse 28 anos da sinatura da acta de adhesión á CEE, lonxe de prometedores vaticinios, a bisbarra de Ferrol estará en folga xeral.
Cando en 1984 o ministro socialista Carlos Solchaga, manifestaba que o decreto de reconversión naval aprobado polo primeiro Executivo de Felipe González, non atendía ao capricho daquel goberno senón que obedecía ex profeso á dramática situación do sector naval en España, era evidente que o entón titular da carteira de Industria estaba a mentir descaradamente, e que tras as súas declaracións de despiste ocultábase a verdadeira realidade, que non era outra, que a aceptación en cuberto das condicións de inferioridade impostas polos membros do club europeo á nosa industria naval no transcurso da negociación de adhesión do país á Comunidade Europea, ao só obxecto de suprimir a competencia española en vantaxe e defensa das súas propias factorías navais.
Por iso que a sinatura daquel 'tratado de subordinación' cuxa acta foi referendada o 12 de xuño de 1985, mais que unha panacea, foi o principio do fin do sector naval; pois aínda cando o intrigante ministro enganosamente mantiña por teoría que a culminación dos seus axustes era a táboa de salvación do sector e a garantía de sobrevivenza no ámbito da competencia internacional, o certo foi que aquelas previsións tiveron a súa inequívoca réplica no tempo que todo o aclara.
Así, cando o próximo mércores cúmpranse 28 anos da signatura da acta de adhesión á CEE,
en vez de prometedores vaticinios, nesa coincidente data, a bisbarra de Ferrol estará en folga xeral, nun acto de protesta, onde esta vez a resposta de rexeitamento á crise de austeridade mesturarase coa reprobación para cos efectos daquela fatídica decisión, cuxa única tradución a tempo presente, é a duns estaleiros sen barcos nas gradas nin carteira de contratación, unha situación concluínte que se as medidas paliativas fanse esperar e non se toman coa celeridade debida as determinacións oportunas, fatalmente, é mais que probable que o sector entre en conta atrás e haxa que certificar a súa expiración por puro decaemento.
Xulgando o facer político que acompañou os ciclos do proceso que nos conduciu a este negativo balance, evidénciase sen ningún xénero de dúbida que en tan dilatado periplo, os grupos políticos (PP - PSOE) que por alternancia ostentaron o poder executivo, foron un completo desastre á vista do seu desleixo por defender a relevancia estratéxica do sector naval do noso país ante as institucións comunitarias, e ter tragado cunhas imposicións de todo punto inaceptables.
Se á visible limitación dunha clase política remisa a forzar a flexibilización das lesivas directivas de acompañamento, engadimos o feito contrastable que a Comisión Europea màs que sensibilizarse coa situación mantivo por única finalidade restrinxir á mínima expresión a capacidade produtiva do sector naval español, é doadamente deducible a inviabilidade do cambio necesario, para que o sector recupere o espazo vital perdido e poida así competir en pé de igualdade no mercado mundial da construción naval.
Pero se iso non fose complexidade abondo para o sector, os reveses fanse mais notorios e os riscos acumúlanse, ao someter a complexidade do conflito á mais que probable influencia da férrea política de austeridade, imposta estratexicamente como medicina aos problemas das economías periféricas e cuxa aplicación ao sector, mais pronto que tarde, será forzada polos lobbys centroeuropeos co fin de acelerar o gran desastre do naval español, e así, aproveitar a conxuntura da desfeita para repartir a cota de mercado entre os estaleiros alemáns e holandeses, seguindo idéntico procedemento de acoso que o xa ensaiado no seu día contra ao réxime de tax lease.
Manobra impropia entre membros da Unión, pero de proveitoso interese para os promotores da operación, como o demostra o feito de ter enchido as súas gradas e que os estaleiros de ambos os dous países, estean a fichar os profesionais cualificados, a traballadores parados no sector naval español con alto grao de especialización para afrontar a execución da súa dimensionada carteira de pedidos.
Chegado a este extremo son inadmisibles as fraquezas, sendo obrigado tomar nota de identidade colectiva e dende a uniformidade facer unha defensa enérxica do noso sector naval, pois ademais do seu carácter estratéxico, é o motor dunha morea de cidades e bisbarras e o sustento de máis de 86.000 familias, razón abondo para rexeitar de plano a actual conivencia política e a intromisión da Comisión Europea en tendenciosas guerras comerciais.
Polo tanto, hase de entender que agora xa non se trata de debater sobre o levantamento do veto, senón, en deixar sen efecto a incongruente e restritiva regulación en materia naval, para que sexa o libre mercado a única directiva reguladora, e esa que non outra ha de ser a esixencia que o noso Estado ten que defender contundentemente, co fin de retomar ao completo esta actividade que por necesaria resulta irrenunciable.
E no apoio deste rescate non terán de caber fisuras.
