Todos sabemos que, en xeral, fóra das exclamativas (Ai, Miña casa! Que arde!) e vocativas (Pero ti, meu rei, que pensas?) o posesivo leva artigo: “O teu abrigo de visón foi máis caro có meu chándal”. Pero cos parentescos, o uso do artigo para moitos falantes pode indicar distancia.
Se dicimos “meu irmán vive en Madrid”, “miña tía era mestra, igual ca miña nai”, parece máis próximo, humanamente, que se lles meto o artigo “o meu irmán... a miña tía.... a miña nai”.
Se cadra tamén cos animais ben queridos podémolo suprimir: “Meu can é listo de máis para ti”, pero nunca, endexamais, “túa centola está ben chea, e meu boi, tamén”.
Inda que o fixera sempre Otero Pedrayo.
