Hai linguas alérxicas ás redundancias. O inglés, por exemplo, onde dúas negacións afirman. Pero hai outras, como a nosa, onde se usan sen problema. Así, “non veu ninguén”, “non lle fixo caso ningún”, por exemplo. Ou “subimos arriba”, “baixamos abaixo”, “saímos fóra”, “entramos dentro” non soan a anacoluto, senón a cousa normal.
Outra redundancia moi de noso, simpática e expectante ante o futuro, é esa tan de noso: “Veremos a ver”, en vez dun simple “veremos”. Pois iso, veremos a ver como nos trata a vida.
