Neste traballo de hoxe falaremos dun pequeno edificio relixioso, datado no século XIX, que se atopa emprazado baixo o seminario maior, a carón do menor, acollido á protección da Nosa Señora da Misericordia, no seu día, asentado no solar dunha antiga granxa, situado cara o oeste da cidade de Ourense dende a que se domina unha lagarcias vista panorámica do val además do fermoso paso do río Miño, atravesando por cinco pontes, cada un deles construído en diversas épocas.
A fundación desta pequena capela foi grazas ao mecenazgo dun acaudalado e piadoso comerciante ouresano e, á súa vez, Terciario Franciscano, vendo a substituíu a unha anterior capela que se atopaba neste mesmo lugar en estado ruinoso.
O día 12 de maio do ano 1868 colocouse a primeira pedra baixo a atenta mirada do seu promotor, Fernando Pérez Bobo para, cinco anos máis tarde, proceder á súa bendición o gobernador eclesiástico da sé ourensán daquelas Manuel Bobo 1.
Don Fernando finou en Ourense o día 26 de xuño do ano 1877 sendo soterrado, segundo testamento do finado, no chan da capela tal e como no seu día o reflexou a lápida sepulcral, actualmente oculta no centro da nave, pasando a propiedade da mesma ao crego e capelán, pertencente á Orde Franciscana segrar, Juan Pascual Ortega, segundo manda testamentaria de don Fernando, quedando a capela baixo a xurisdición do novo convento franciscano, que se mantivo neste mesmo lugar ata o seu novo emprazamento preto da antiga capela de San Lázaro, situada no parque do seu nome.
O pequeno pero bonito recinto relixioso é froito da situación artística existente nos principios do século XIX época coñecida artisticamente co nome de “eclecticismo”. A Casa de Deus proxectouna o profesor de arquitectura Javier Cortón que contou ca axuda de Manuel Amor, namentres ca obra de cantería executouna José García e Francisco Rey a de carpintería. Accédese á capela mediante unha escaleira barroca en pedra dividida mediante varios planos que conducen a un atrio sobreelevado rodeado dunha balaustrada granítica na que se erguían un total quince estatuas das que, desgraciadamente, na actualidade, só restan oito, pertencentes a san Anastasio, Pablo, Santiago, Agustín, Ildefonso, Mateo, Pedro, e Juan e na parte superior da fachada: san Fernando e Juan Bautista. A fachada conta con elementos góticos como a portada principal, abucinada, decorada con tres arcos de medio punto o último de tipo conopial, de clara influencia portuguesa. Na parte central superior loce un alto e estreito campanario aberto nos seus catro lados mediante arcos apuntados cuberto cun cupulín todo rodeado de pináculos tendo por rematado unha alta agulla. O interior, despoxada dos engadidos durante o mandato dos pais franciscanos, é obra de planta rectangular, cuberta cun modesto artesoado de madeira; repártese entre tres naves, a central máis ancha cas laterais, dividida mediante altos piares. No presbiterio atópase un retablo oxival neogótico sinxelo, posiblemente obra do tallar ourensán de Ricardo Morenza dividido entre dous corpos mais o ático ademais dúas rúas ao que se suma a predela co sagrario incorporado no centro; os ocos os ocupan tres tallas de vulto redondo: san José, Nosa Señora da Misericordia, con Neno e Anxos, e san Fernando, namentres co ático perdeu a talla dun Cristo crucificado, todas obras do escultor Mariano Bellver. É de destacar, a un lado do retablo a presenza da talla de san Francisco Blanco, mártir franciscano crucificado, oriúndo do pobo de Tameirón, A Gudiña. Por riba da entrada á bonita capela sitúase a tribuna, de perfil lobulado, decorada no seu fronte co motivos vexetais figurando, na súa parte interna as iniciais do fundador da capela.
Resultan interesantes as vidreiras da cabeceira da igrexa, datadas no ano 1868; nelas representase aos Pais da Igrexa máis os Evanxelistas, descoñecéndose a autoría das mais antigas que se conservan.
1. Porta Da Aira. Historia del Arte, Grupo Francisco de Moure. Edicións Monte Casino, Zamora, año 1988.
