O crime do "outro" cura de Beiro e a absolución da súa criada, Manuela

Se na actualidade mentamos ó "Cura de Beiro", inicialmente todos pensamos na grosa e achatada figura de Basilio Álvarez, o acedo político agrarista de comezos do século XX e azoute de caciques dende o seu xornal "La Zarpa". Sen embargo, por máis que este episodio sexa menos coñecido, a parroquia do antigo concello de Canedo xa se fixera famosa denantes da chegada de Basilio Álvarez á mesma, debido ó asasinato do seu antecesor, "Paulino Montes, natural de esta capital y de 64 años". "O crime do cura de Beiro" -que así foi coñecido daquela- tivo lugar na noite do 5 de xullo de 1911, mentres o non menos robusto "don Paulino" tomaba o fresco no corredor da reitoral da parroquia. Segundo recollen os xornais do momento, a morte chegoulle en forma de "dos balas de onza" saídas dun disparo de escopeta feito "por mano criminal oculta entre las sombras de la noche". E se ben, nun principio, ninguén é quen de lle apuntar a ninguén co dedo acusador, logo se suceden os acontecementos e ás dúas semanas son detidos "la criada del cura y el padre de ésta", por seren os únicos que estaban na reitoral aquela noite, xunto cunha neta da criada. Do suceso dá cumprida conta este mesmo xornal entre os días 8 e 10 de outubro de 1912, cun exhaustivo seguemento do xuízo que ten lugar Audiencia provincial "contra María Manuela Blanco y el padre de ésta, Antonio". Mentres a práctica totalidade das testemuñas veciñais -coas que a ama do crego tiña continuos enfrontamentos-, sinalan a culpabilidade de Manuela como autora do disparo dende o interior da casa, e aseguran que o móbil non foi outro có da intención de se facer coa herdanza de "don Paulino" logo de que este fixera testamento no seu favor -non en van levaba dende 1883 servindo naquela casa-, a intelixente defensa do avogado José Porras provocou finalmente un xiro inesperado, ó introducir a posible presenza duns mozos no entorno da reitoral á mesma hora do homicidio, polo que a sentencia do xurado resultou absolutoria, e non sen provocar desconfianza por un posible e denunciado soborno dun dos compoñentes do mesmo.