Hablan los pensionistas ourensanos: "Nunca me vin tan pobre, con todo o que loitei..."

ddgs
photo_camera Alfonso y Carmen.

Dos ourensanos explican su situación y lo difícil que es llegar a final de mes con la pensión actual

Alfonso Iglesias: "Se non sementase, tería que roubar para poder comer"

Se tuvo que retirar con 31 años a raíz de una operación de garganta  y en la actualidad percibe una pensión de poco más de 600 euros. Llegó a trabajar como mecánico del Estado en el Sáhara. "Calculáronme a pensión polos dous últimos anos cotizados, xusto nos que estiven de baixa, e baixoume moito a base", explica. Se muestra contrariado ante la progresión del salario mínimo y no de su pensión. "A pensión foi para abaixo e antes estaba por riba do salario mínimo e xa está por moi atrás agora", lamenta. 

Lo que más nota en la reducción de su poder adquisitivo es que tiene que hacer frente al pago de muchas medicinas por las que antes no abonaba nada. "O oculista receitoume unhas gotas e xa son 28 euros máis ao mes. Á parte de todas as otras que teño que tomar polo da garganta", explica. Considera que la pensión que percibe es una "miseria", y más cuando, al igual que otras familias, en su casa viven también su mujer y su hijo. 

Con la pensión que cobró en un inicio, "que daba para moito máis", reformó una casa para poder vivir y eso es lo que le permite tener su alegría. "Aquí vou traballando a terra e non hai tanto gasto por alimentos, e é o que nos permite aguantar. Dentro do que cabe vivo mellor que un pensionista da cidade", asegura. 

De hecho, no duda en afirmar que su tabla de salvación son los terrenos  que cultiva. "Se non sementase, tería que roubar para poder comer", concluye.

Carmen Pazos: "Nunca me vin tan pobre, con todo o que loitei..."

A sus 77 años, lleva ya cuatro décadas viuda. Tuvo que sacar prácticamente sola a cuatro hijos adelante. "Non coticei nada, pero traballei toda a vida cosendo ou limpando. Ao ter que sacar aos nenos adiante non podía con todo". Ahora, cobra una paga de viudedade de 639 euros, pero los gastos se le echan encima. "Teño unha casiña e necesito que esté quente polos problemas de ósos. Teño unha estufiña e paguei 250 euros só pola luz de decembro e xaneiro. Iso déixame a pensión tiritando", relata. "É unha vergoña o que están a facer con nós. Antes subían acorde ao IPC, e agora nada. O butano sobe, a comida sobe...", lamenta esta valdeorresa. 

Se mantiene en el día a día "milimetrando os gastos, porque a min encántame as matemáticas", dice, pero ni aún así. "A pensión cos gastos que agora hai que facer coas medicinas case non chega para máis de 15 días. Non hai quen milimetre coma min, pero por moito que intento, non chega para máis". Pazos explica cómo le cuesta afrontar gastos  constantes cada mes. "Teño que comprar unha pomada para os ósos e xa son 18 euros ao mes. E, á parte, teño uns gastos fixos na farmacia de máis de 50 euros", señala. 

Carmiña lamenta que "con todo o que levo loitado e traballado para sacar adiante a familia e nunca me vin tan pobre como agora. Que me suban un euro é de vergonza e unha inxustiza, antes non pasaba iso". 

Te puede interesar