Aínda que comezou como un proxecto para clase, "O Mapa do Medo" recolle actualmente centos de testemuñas de mulleres vítimas de agresións e acoso sexual pola rúa. Jessyca Ocampo (Pontevedra, 1997) iniciou a proposta en Santiago a inicios do 2018, pero ante a multitude de historias, o mapa foi ampliándose pola xeografía, ata chegar a cidades de Gran Bretaña e Alemaña. En Ourense rexístranse 15 agresións, polo de agora.
Como xorde “O Mapa do Medo"?
Quería atopar unha forma visual de plasmar a violencia de xénero nas rúas para visibilizar este problema. En Brasil hai unha iniciativa similar, "Mapas do Brasil", e serviume de inspiración. O mapa permite que te movas polo territorio e que leas as diversas historias.
Iniciou o proxecto en Santiago, pero multiplicouse.
Non esperaba para nada a repercusión. Ao principio faleino entre as miñas amigas e compañeiras e logo movino polas redes. Cando comezaron a chegarme tantas historias de agresións en distintos lugares pensei que tiña que representalas tamén e abrín o mapa. Ao final non é algo que só pase en Santiago, está moi xeralizado en todo o mundo, desgraciadamente.
Pero aínda hai que visibilizala.
Si, claro. Moita xente díxome, despois de iniciar o proxecto, que nunca me decatara do que estaba facendo. Esta é unha forma de velo doutra forma, de decatarse de como se sente a outra persoa. Eu creo que todo pode evolucionar e cambiar, pero é unha cousa moi longa.
O número de testemuñas segue aumentando. En Ourense chegan ás 15.
Si, segue crecendo. É certo que xa non está tan en auxe como ao principio, pero as mulleres seguen engandido as súas agresións. Por desgracia, é unha realidade que segue pasando. E a de historias que non están rexistradas.
Cales son as idades das mulleres que comparten as súas historias?
Non pido que me indiquen a idade, pero pola xente que me fala, diría que mulleres de entre 20 e 30 anos, pero tamén as hai máis maiores e máis pequenas.
Contalo é unha liberación.
Gardamos esas historias porque nos da cousa volver a recordalo, porque sintes vergonza... Iso é terrible. Moitas rapazas dixéronme que foi como unha terapia, porque ao mellor pasoulles algo que nunca lle contaron a ninguén, nin as nais. É certo que se sinten a salvo porque saben que é anónimo, e que eu tamén teño a miña historia. É un pasiño máis.
Cara onde evoluciona o proxecto?
Polo momento estamos engadindo os asasinatos machistas dende o 2015 a nivel nacional. Iremos pouco a pouco, porque son moitas en toda España.
