"A novela é unha homenaxe aos meus avós, que viviron na época do volframio"

Escribir es, ante todo, una pasión para María Carmen Caramés, con la que da rienda suelta a sus emociones, y en la que siempre encuentra la forma de volver a sus orígenes, a la vida rural en la que se crio y que atesora con celo. De su memoria, y de la de sus vecinos de Santa Comba, nació su última novela, “A casa da mina”, recientemente ganadora del premio de creación literaria que ofrece la ourensana Fundación Vicente Risco. ¿Qué la llevó a escribir esta obra? É un pouco unha especie de homenaxe ós meus avós, que viviron esa época e son os que me contaron. A novela trata sobre a vida da protagonista, Mina, unha muller que comezou a traballar desde moi nena nas minas de volframio de Varilongo, entón recolle un pouco todas estas vivencias, porque non quero que se perdan. ¿Cómo fue el proceso de documentación? Tiven a sorte de que persoas que traballaron alí me contaron como era todo eso. A xente é moi receptiva, faláronme moi ilusionados porque teñen moitas ganas de contar desa época. A pena é que queda moi pouquiña xente xa que che poida decir, foi un proceso de documentación difícil. ¿Se esperaba el premio? Non. Estou moi emocionada porque non contaba con él, só pensei en presentala por se había sorte. Axúdame moito porque é complicado publicar, sobre todo para a xente coma min que somos descoñecidos nestas lindes. La mujer siempre está presente en sus obras, ¿por qué? As protagonistas das miñas novelas e dos meus poemarios son case sempre femeninas porque creo que as mulleres temos unha visión diferente de como foi a vida no rural, e de como é agora, digóo eu que fun unha nena do rual. Segue habendo discriminación e pouca visibilidade da muller en todos os ámbitos, pero no rural máis. ¿Cómo cambió el rural desde su infancia? Hoxe as aldeas xa non son as de antes, están todas dixitalizadas, con internet, hoxe é un pouco coma un retiro para xente que escapa das cidades para as aldeas. Cando eu era nena, os recursos que había nos pobos non tiñan absolutamente nada que ver cós recursos das cidades. ¿Cuáles son sus planes para el futuro? Quero escribir sobre a educación especial, que é ó que me dedico. Paréceme unha temática moi interesante e moi descoñecida, teño moitas gana de denunciar a través da escritura a situación que se vive neste ámbito. Está moi deixado por parte das administracións, teorízase moito e a práctica é moi diferente. Atópaste con cousas que son sangrantes. ¿Narrativa o poesía? A poesía é o que máis me acompañou durante toda a vida, son moi diferentes para min, a poesía é algo máis íntimo, e a novela é a necesidade de narrar historias, sobre todo as que me son máis cercanas, seguirei compaxinando.