Obituario | Benito Pereira Domínguez, adeus arraiano de corazón!

Hai veces en que o teléfono non debería sonar. Eran as cinco menos cinco da tarde e unha alerta de whatsapp remitida polo fillo dun bo amigo que por desgracia xa non está con nós -e, sobre todo, con el-, esparexeume o sopor e levoume a ler: “Boas! Faleceu Benito Pereira!”. O desconcerto inicial deu pé a unha sucesión de pensamentos en cadea que ilustraron de pasada aquel tempo no que as nosas vidas camiñaron enleadas e regaron a torgueira da nosa relación ensarillada coas páxinas desta cabeceira. Non alcancei a ver o fotograma que reproduce o día que nos coñecemos, pero do que si estou seguro é de que coincidiu cunha fase de expansión comarcal do xornal e coa decisión de contratar a unha persoa para a Baixa Limia. Andaba o calendario contando os días cara atrás para poñerlle o ramo o século e Benito comezou a sorprendernos con intrahistorias que máis semellaban lendas ca noticias, pero o caso era que estaban aí, aínda que só ó arbitrio dos que vivían intrinsecamente mergullado nelas. O psicólogo emerxente que coñecía o que acontecía por trás das portas do que quedaba do seu Lantemil natal, da Illa ou de calquera outra aldea de Entrimo, de Lobios ou Muíños, tiña moito que ver e a singular maneira de contar que Benito tiña, facía o resto e convertía o seu xornalismo arraiano nunha caixa de sorpresas. Así se forxou o Benito investigador, que empezou por publicar a historia do seu concello e acabou contando toda a da Baixa Limia (non hai catro meses que presentou a de Muíños), ademais doutras obras de creación literaria. Pero, a carón, coma se fose un trasunto do Benito contador de historias arraianas e do Benito investigador do intramundo da raia, foi crecendo outro Benito Pereira que se formou como enxeñeiro téxtil e traballou cos grandes da moda ourensá, andou polo mundo, pisou pasarelas e converteuse nun cosmopolita empresario da moda. Había tempo que os nosos vieiros non se cruzaban. A derradeira, foi nunha céntrica cafetería de Ourense, onde me puxo ó día das súas viaxes por media España, das súas estadías en Milán ou en París e do orgulloso que estaba co funcionamento da súa empresa. Probablemente non lle foi doado convivir neses dous corpos: o do Benito conscientemente aldeano, piscólogo e esculcador das almas do intramundo arraiano e o do Benito viaxeiro polas capitais da moda europea. O que si sei é que hai vidas que cando se cruzan coas de un deixan por tras un insignificante ronsel que se esvae denantes de que se perda de vista, pero hai outras, coma a de Benito nas que o ronsel non se esvae nunca porque -malia súa dualidade- son únivocas. Querido Benito, dicía o poeta: “un adeus mandarche quero!”. E un adeus arraiano e de corazón é o que eu che envío agora, resistíndome aínda a crer que hoxe sexas ti o luctuoso protagonista destas letras.