Obituario | Manuel Meléndez, exemplo de discreción e traballo

O artigo un da lei de administración local, vixente dende o ano 1997, expón no seu punto dous que “nos termos que indicará unha lei do Parlamento de Galicia, as parroquias rurais galegas terán a consideración de entidades locais territoriais e gozarán de autonomía para a xestión dos seus respectivos intereses”. Poida que de principio non semelle moi acaído no contexto dun escrito de despedida, lembrar o que os lexisladores deixaron sen facer ó longo de tanto tempo, agora que ti te marchas. Sen embargo, querido Manolo -querido “Carrollas”, que era como todos te coñeciamos-, non está de máis lembralo por se isto chega a onde ten que chegar e lle poidas facer un derradeiro servizo ó “cargo”, por máis que ti nunca precisaches de textos legais que te guiaran por ningures, nin formulismos institucionais que che amosaran ningún vieiro para exerceres o teu permanente compromiso co pobo que te viu nacer e ó que lle dedicaches, silandeiro e servizal, as derradeiras décadas da túa vida. “Vilanova dos Infantes é vila de grande sona”, escribiu Curros unha vez e ti sabíalo ben. Por iso te convertiches no xefe do clan e o clan así te recoñeceu. Porque facías o que tiñas que facer, non só sen recibir, senón sen esperar recibir nada a cambio. E porque todo o que facías polo común ía sempre envolto nun celofán de modesta e afable bonhomía. Di tamén a lei que o voso cometido é o de “pedáneos” ou “alcaldes de barrio”, pero en ti todos vían o “alcalde” que Vilanova deixou de ter un día de hai agora case cen anos. Querido Manolo, véñenme agora á idea os primeiros días de cando comezamos a traballar na preparación da primeira edición da romaría Raigame e como ti fuches atesourando chaves no peto a medida que os veciños -sen saberen aínda moi ben en que lea os iamos meter- che ían dando permiso para poder usarmos aqueles baixos onde noutrora batían a sola os zapateiros, o día 17 de maio. Lembro o teu traballo discreto e cauteloso para que ninguén se sentise incómodo invadido e nos abrisen as portas das súas casas. Como lembro tamén moi ben o día que recoñecemos ó pobo co premio -daquela “Xan de Barros”- e ti fuches o receptor momentáneo. Nunca -podes estar seguro- testemuñei a un pobo tan grandiosa e ó mesmo tempo humildemente representado. Marchas nas “kalendas” de marzo, como marchou Curros na Habana e como nos fixeron marchar a don Adolfo. Vaste e levas o afecto dos meus -que tamén eran do clan, aínda que do Lugar do Cristal- e dun xeito especial o meu propio, que sabes que che profesaba. E, xunto con el, o compromiso de que dende aquí sempre reivindicarei un pedáneo coma ti para cada parroquia de Galicia.