Pedro Feijóo, disciplina de ferro

Comecemos polo final… “Un lume azul”, a súa última novela, como a definiría? Por unha banda, a novela supón un paso natural da evolución da miña escrita. Sei que é dura, moi dura, por veces insoportable, pero era unha historia que tiña que contar. Formalmente, é a miña resposta como autor a experiencia e o impacto de, como lector, ter descuberto ao escritor Pierre Lemaitre, con quen me sinto moi identificado. Unha historia dura, violenta, e con alta dose de suspense… novamente logra manter a tensión no lector en todo momento. É complicado conseguilo? Para mín, que xa é difícil saír da cama cada día, complicado resúltame todo… (risas). Nesta novela, como dis, teño o gran gran reto de cara o lector de manter o suspense do principio ao final. Eu non son deses autores que se lanzan a escribir porque teñen unha idea que lles poida parecer interesante e a ver que sae. E moitos deles, aos que admiro, con resultados brillantes. Cando eu me sento a escribir, xa levo moito tempo de traballo previo, incluso de anos, e sei o que vai suceder en cada momento. Por elo, poñerme na pel do lector, de quen non sabe nada do que vai vir, resúltame complicadísimo. Imaxínate, ter que describir a inocencia dun personaxe, cando xa sei todo o que ten detrás e o mataría aí mesmo… pero claro, no primeiro capítulo, non podo facer eso! Manter ao lector atento e espertar nel a curiosidade e a intriga é unha responsabilidade enorme. É un escritor especialmente coidadoso co proceso de documentación previa. En todas as miñas novelas a labor de investigación é intensa. Cando escribo sobre algo é porque lín moito sobre ese tema e afondei nel. E documentarse para un “Un lume azul” foi moi duro, non tanto pola teatralidade da posta en escea de certos episodios, senón por cando se descubre o porqué de que está pasando toda a trama. Trama documentada e basada en casos reais. O único que eu fago é amalgamalo todo nun tempo e nun contexto único, pero tecido a base de historias reais. Asomarse a eses casos e a esa documentación, falar con protagonistas cercanos a esa situación, foi durísimo. É vostede metódico? Eu necesito traballar con tempo, con moita planificación, documentación, guións de traballo, estructuras… non sería capaz de facelo doutra maneira. Coñézome, e son un desastre, e se me deixo ir, son moi indisciplinado. Porén, obrigome a ter rutinas. Dendo o proceso de documentación, que chega a ser unha pura obsesión que se alonga no tempo, ata o momento de redactar, para o que previamente fixo guións de traballo, e marco escaletas argumentáis que me recordan en que punto da trama estou. E cando xa estou escribindo, manteño unha disciplina de ferro. Normalmente, sobretodo cando escribo os primeiros capítulos, comezo moi cedo, de madrugada, e non paro. Logo chega un momento no que esperta en mín un “clic” interior que me permite escribir en calquera parte, sen precisar o silencio dun despacho. Ademais, como escribo a man, calquera lugar é bo. Pero para chegar a ese momento preciso disciplina e unhas obrigas previas. Porque aconsellaría a lectura de “Un lume azul”? Recomendar as miñas obras dáseme moi mal. Son un crítico feroz conmigo mesmo. Apelaría á confianza dos lectores. Lonxe queda “Os fillos do mar”, a súa primeira novela e finalista nos Premios Xerais do 2011 e publicada ao ano seguinte cun éxito de ventas. Dende aquela, cinco libros. Podemos falar de certa evolución? Se hai algún tipo de evolución, é natural. Non é forzada. Eu vou facendo o meu camiño, e van xurdindo as novelas porque teñen que ser. Non pretendo ser un autor que segue sempre a mesma liña, pero tampouco me fago preguntas ao repeto. Fago o que me pide o corpo en cada momento e penso que é o máis correcto. E se me equivoco, equivoqueime, pero fun honesto e sincero. Nas súas novelas Vigo sempre está de telón de fondo, pero apelando aos anos vividos en Ourense, sería a cidade un bo marco? Gracias ao tempo que formei parte de Lamatumbá, 8 anos, vivín en Ourense moitas experiencias para convertela en marco. O que non creo é nas restriccións de rural ou urbano, actual ou histórico… a realidade non funciona así. Non se poden separar unhas cousas de outras porque perden sentido. Hai historias canallas, modernistas… que se poderían ambientar en Ourense porque suceden en Ourense, ao igual que poden pasar nunha grande urbe cosmopolita. Ve algunha das súas novelas convertida ao audiovisual? Sinceramente, non. Entendo que moita xente lle ve ese aspecto cinematográfico, pero non o contemplo neste momento. Como todo, depende dos cartos e, por un lado, á parte pública, non ten interese e, por outro, no ámbito privado, as intencións van por outro lado. Considera que a novela negra é a verdadeira novela social da actualidade? Con sinceridade, non o sei. Cústame responder a preguntas sobre a novela negra. Sei que as miñas obras teñen ese pátina, pero eu son un insensato e non me paro en pensar no xénero. É a historia que me está saíndo nese momento e, ao final, xa veremos a que estilo se parece máis. Dende logo, o que podo decir é que me sinto moi libre contando este tipo de historias dentro deste formato. Pero sen ser moi consciente delo. Como ve a saúde da narrativa galega? Antes tentaba estar máis atento a todo o que xiraba nese eido porque sentía que formaba parte dun todo, que era bonito, que estábamos construindo algo e que conseguíamos sumar lectores en galego. Últimamente estou menos pendente deso, porque ao final acabei descubrindo que todo eso, como parte do sistema, só serve para alentar discusións. Unhos contra outros. Así que, se eu tivese que quedar nunha posición, sería a de disidente. O resto non me interesa. Os enfrontamentos, non son o meu xogo. Hai cousas moito máis interesantes por facer e moito máis polo que traballar. E se o discurso é ese, pois para eles. A mín non me interesa. Algún proxecto á vista? Agora mesmo estou nun momento de descanso necesario. Sempre hai ideas e borradores, pero é a primeira vez que remato un libro, o presento, e non estou traballando no seguinte. Levo dende aqueles Premios Xerais do 2011 se parar de escribir e ía aproveitar este tempo para decansar un pouco. Logo chegou a pandemia e a mín deixoume bloqueado. Non podo evitalo. No meu caso, teño a sensación de que vendo o que está pasando, calquera cousa que puidese escribir vaime parecer ridícula fronte a realidade. Vou día a día, sin plantexarme tempos. E cando saíamos da pandemia? O que máis extraño é o cariño, o contacto, as apertas… poder voltar a Galicia. Estou en Barcelona e nestes meses tiven que adiar dúas ou tres viaxes con todos os encontros que conlevan. Boto de menos a casa dos meus pais… pero todo chegará.