Ó XOCAS
Labrado na raigaña dun carballo,
querquerno rexo de fraguenta terra;
afiado espírito, dourado,
en longa andaina e sempre arredor dela.
Leal amigo dos amigos
e amigo da nosa xente toda;
alma fidalga, limpa, nobre,
que aínda para mostra queda.
Cos pés no chau, que de follas amarelea,
furgando nas entrañas o seu misterio olla
e cara ó alén, que xa lumbriga, enxerga.
Home, non de terra allea ou recomposta,
senón da anterga, enxebre e milleirenta:
A que circunda ó canastro que o cruceiro alonga.
(Elixio Rivas Quintas, febreiro de 1986)
