ENTREVISTA

"Tanto traballo seis meses para que acabase así en catro horas"

20190427152807886_result
photo_camera Avelina Martínez, Ramiro Rodríguez y Luis Ángel Rodríguez leen la noticia del incendio en La Región.

Padre e hijo de carpintería Ramiro, en Maceda, rememoran la construcción de complejo de A Chavasqueira: "Cando vimos os planos, era pasar follas e non saber nin de que ía a historia". 

Ao principio non o cría cando o vin no teléfono", dice Luis Ángel Rodríguez. Junto a su padre, Ramiro Rodríguez, el verdadero "armadanzas", como lo define su hijo, fueron los encargados de la colocación de la cubierta de madera del complejo de A Chavasqueira, hoy hecha añicos. "Tanto traballo para acabar así, en fin...custa ver que un traballo de tantos meses acabase así en catro horas", lamenta Ramiro. "Nunca se me pasara pola cabeza que se ía incendiar. O que si está claro é que se fixo pensando nunha resistencia moito maior, tería durado moitos anos", añade su hijo. 


En seis meses


Estos dos carpinteros de Maceda–de Carpintería Ramiro– junto a un primo, ahora en Suiza,y otro compañero, bregaron desde enero de 2001 hasta junio para colocar todos los elementos de madera, como el techo, la estructura interior, los baños, el bar... "Fíxose en seis meses, e había poucos medios, e en plenas inundacións do 2001, que dificultou o traballo", explica Ramiro. 

Antes de ellos, los japoneses habían colocado las vigas. "Non chegamos a coñecelos, eles estiveran xusto antes de chegar nós montando os paus e as unións dos paus", aseguran. Cuando les entregaron los planos para construír un balneario a la japonesa parecían que estaban, literalmente, en japonés. "Foi unha cousa tola, era pasar follas e non saber nin de que ía a historia.", confiesa Luis. Reconoce la labor del arquitecto, Álvaro Varela. "Contactamos con el e foi indicándonos os tramos que tiñamos que ir facendo  e así foi indo todo para adiante pouco a pouco, ao final a construción era parecida a de aquí, ao final o complicado era comprender os planos. ", añade.  


Entre inundaciones


No tardaron tanto: "Non sería unha obra de anos. Daquela tardaramos seis meses e houbera moitos problemas. Estaba cheo de auga  polas inundacións, as máquinas case non podían entrar alí.... foi case todo cargado a mau". 

Ramiro relata algunos de los inconvenientes de la obra causados por el mal tiempo: "Tiñamos madeiras xa preparadas no baixo da Chavasqueira, veu unha crecida de dous metros e cando chegamos á mañá desaparecera a madeira toda, que marchou polo río abaixo". 

Pese a las dificultades, reconocen que fue algo "bonito", sin duda lo mejor de los trabajos más importantes que han hecho, junto al Museo de Tren del Marcos Valcárcel –antiguo edificio Simeón–.  Era muy característico. "Aí non se meteu unha punta, ía todo anclado", incide Ramiro, para resaltar lo exótico de la obra. 

¿Volverían? “si, pero con máis medios que daquela"
El "shikinen sengu" japonés evoca a la renovación de su principal santuario cada 20 años para que varias generaciones de artesanos contribuyan a desarrollar algo mágico. ¿Se animarían padre e hijo a volver a participar en la rehabilitación? "Inda o dixen o outro día, que eu faríao outra vez pero con máis xente e con máis medios. Meu pai xa está xubilado, non se se atrevería, inda que fose a dirixir desde abaixo", sostiene. El padre recoge el guante. "Igual para estar abaixo e sentado nunha sila", bromea. Ahora sería todo diferente. "Alí só había area e as ribeiras do Miño. As termas que había eran unhas pociñas de nada feitas cunhas pedras e feitas polos propios señores que se metían nelas", recuerdan.

Te puede interesar