Chámase Elvis pero Tom Parker é o verdadeiro protagonista. Neste filme biográfico de Baz Luhrman, o punto de vista principal, a voz en off que acompaña ó espectador de principio a fin é sempre a do manager Andreas Cornelis van Kuiijk, alias Tom “Coronel” Parker. Así, ao puro estilo Luhrman, e acorde coa filosofía estrafalaria de Parker e de Las Vegas, Elvis é un filme relucente. É un biopic-musical, aparentemente anárquico e postmoderno, onde a cámara capta saltos mortais imposibles adiante e atrás na liña espazo-temporal. Impacta pola montaxe e ritmo, pola tremenda viaxe sensorial que exhibe e, en xeral, pola súa capacidade de recrear a realidade só a través dos elementos icónicos da lenda de Elvis.
Neste circo de aparencias, Tom Hanks, cuberto de maquillaxe e prótese, segue a convencer só coa súa mirada. Encarna á perfección o estereotipo do manager farsante, o lado sinistro do soño americano, o diaño do contrato. A súa contraparte, Austin Butler, interpreta ó heroe, ó holograma de Presley. Unha imitación milimétrica de tics, voz e movementos, que vira á perfección. Á vez este simulacro virtual que representa o actor, desvanece canto máis intentamos achegarnos a el.
Tristemente, Elvis segue na liña vampirizante de Parker. Adopta a mesma estratexia do Coronel para o seu merchandising, as discográficas en reproducir infinitas recompilacións e remesturas, e Hollywood para vender a mesma película con Elvis cantando unha e outra vez. O cineasta de Moulin Rouge (2001) mergúllase no mesmo business que xerou clons por todo o mundo, incluso dúos de morto. Luhrman sérvese do cadaleito perfecto da industria do espectáculo para enxendrar, a través de Butler, outro “The Pelvis”. Non é casualidade que o logotipo TCB (Taking Care of Business) apareza no mesmo cartel da película.
O punto de vista elude calquera profundización sobre a verdadeira natureza de Elvis Aaron Presley. O Elvis desta película é un ser infantil, case anxelical. Alguén con talento que, ó principio da súa carreira, na rúa das almas perdidas atopa un buscavidas ao estilo Stan Carlisle con gaña de explotalo.
Ao estar Parker por enriba de todo, quedan fóra os numerosos clarescuros da vida do artista, como por exemplo a súa adicción interrupta ás pílulas e á comida rápida, ou a súa procura espiritual, a conexión cos músicos da súa banda ou a súa verdadeira relación con Priscila. Dende o punto de vista musical, o filme profundiza nas raíces do rock’n roll e dos músicos que foron imprescindibles. O filme de Luhrman é un obrigado tributo a aqueles artistas negros–B.B. King, Little Richard, Rosetta Tharpe ou Fats Domino-que a mediados dos anos cincuenta abriron o camiño artístico de Elvis, así como o de outras estrelas do firmamento do rock’n roll como Jerry Lee Lewis, Johnny Cash ou Buddy Holly. O universo e a sensibilidade musical de Elvis está ben retratada na reconstrución do Comeback Special do ‘68. E igual nos ensaios do primeiro concerto no International Hotel de Las Vegas, un lugar que acabará sendo o cárcere creativo existencial do artista.
Despois de ver esta película, para profundizar na vida de Presley, sempre quedará como referencia a biografía Último tren a Memphis e Amores que matan, escrita por Peter Guralnick, o biopic de John Carpenter ou a comedia Elvis & Nixon (2017) de Liza Johnson. Incluso o documental El Rey (2017) de Eugene Jarecky–dispoñible en Netflix-pode ser un interesante punto de partida para coñecer mellor a Elvis e o seu legado.
Dende a perspectiva do parque de atraccións, dificilmente conseguiremos ir máis aló da farsa. Para ver a auténtica traxedia hai que afastarse das luces do circo. Aínda así, quedando na superficie das cousas, Elvis de Luhrman segue a ser un monumental filme-concerto. Un show rechamante para ser escoitado e bailado en dolby atmos.
