Fronteiras

Estes días nos que tiven que pasar a Portugal varias veces, coa pertinente autorización, lembreime daquelas épocas nas que para gozar da gastronomía, as compras e os moitos encantos que nos ofrece o País veciño había que facer á “subida ao Calvario” agardando horas na cola que se formaba en Tui baixo un sol de xustiza naqueles “futingos” sen aire acondicionado, nin nada que se lle parecera. Ao ver tanto camión ao meu lado pensei en como eran capaces de xirar na vella ponte de ferro onde te xogabas o tipo, e os espellos retrovisores que non se pregaban, cada vez que te atopabas con outro vehículo de fronte. Iso se dabas chegado ata alí, porque non foron poucas as veces que fartos de tanto agardar dabas a volta e en vez de comer o “frango á brasa” e os pastéis de Belém, rematabas comendo un bocadillo de xamón na Cañiza de volta cara Ourense. Confeso que o que máis me cabreaba era non poder mercar unha caixa de viño verde ou de “Mateus Rosé”, do que logo utilizaba a súa curiosa botella de floreiro. Créanme que aínda conservo en moi bó estado a primeira cadeira de madeira e tela amarela que merquei no “Somartis” de Viana do Castelo, que se anunciaba como os “Grandes Armazéms de Portugal”. Non hai moito volvín entrar neles para sentir co seu arrecendo un golpe de nostalxia daqueles tempos onde eras feliz mercando unha colorida “farrapeira” multicor coa que campaba o chan do teu piso no Barrio da Cuña. Tiven tempo estes días que me vín parado no medio do Miño para lembrar esas primeiras visitas a este País que tivemos de costas durante tanto tempo pero que nos encantaba visitar. Moitas veces simplemente por pasear e mercar na fortaleza de Valença, ou no mercadillo de Vilanova de Cerveira; outras para baixar cara Oporto ou Lisboa, por unhas estradas tan malas e perigosas como as nosas, cando conducir no País irmâo era pouco menos que un acto suicida polo convencemento tan arraigado en moitos conductores lusos de que nos adiantamentos sempre cabían tres coches por moita raia continua que houbera, unha temeridade que se foi correxindo á base de “receitas” da GNR. Naquel momento a cidade de Oporto, hoxe un dos destinos máis solicitados polos turistas europeos gracias ao seu estupendo e comunicado aeroporto e a que a cidade está fermosísima, era pouco menos que un lugar de paso cara o sur, onde te recibían na rotonda de Boavista toda unha lexión de “meninos” da rúa descalzos que se achegaban aos coches con matrícula española a pedir algunha “peseta”, que daquelas valía algo máis que os seus “escudos”. Pero Lisboa era Lisboa e ben pagaba a pena o esforzo das moitas horas de viaxe; a capital portuguesa, na que hoxe en tempo de “ferias” é imposible atopar oco nalgún dos múltiples miradores para gozar das vistas do Tejo ou dos moitos monumentos que atesoura, daba a impresión de que entre fado e fado no barrio de Alfama ían caer a cachos as moitas casas de roupa tendida, que aínda hoxe se manteñen en pé e coa soleira do paso dos anos, e coa sorte de que aínda non pasase por elas a piqueta especuladora para reconvertilas en diminutos pisos de aluguer ao por maior. Pensei estes días de lenta peregrinaxe interfronteiriza que foi unha sorte coñecer a capital portuguesa cando, como dí a canción que gravei con María do Ceo, moitas cousas “cheiram bem porque sâo de Lisboa, Lisboa ten cheiro de flores e de mar”.