Miguel Anxo Alonso, choiva de palabras en defensa do galego

O seu último traballo é “O país da choiva”, un libro co que aborda a situación da nosa lingua dende fai anos, ademais de ser un reflexo do que sinte pola nosa terra, a súa lingua, costumes, lugares… e todos os tesouros que temos e que merecen ser amados. Perfil Nombre Miguel Anxo Alonso Diz Data e lugar de nacemento Madrid, 14/01/1976 Profesión Docente, contacontos e escritor Para quen non o coñeza… quen é Miguel Anxo Alonso Diz no eido literario? Unha persoa que ama o que fai. Escribo, imparto obradoiros de poesía e escrita creativa, conto contos, recito... Gozo das actividades que realizo, e ademais creo que a través delas podo axudar a construír outras realidades. O último que nos presenta é “O país da choiva”, que nos podemos encontrar nel? Amor pola lingua, polas palabras, por Galicia. É un libro que aborda a situación da nosa lingua. Un espello do que acontece dende hai moitos anos na nosa terra. Que respostas lle están achegando os lectores? É un libro pensado para levar ao lectorado (de todas as idades) a reflexionar sobre a situación do galego. Podo dicir, polas mensaxes recibidas, que xa acadou o obxectivo principal. Estoulle agradecido a todas as persoas que compartiron, e comparten, comigo o seu sentir tras a lectura do libro. Creo na capacidade transformadora da literatura, e ter esa resposta é fermoso. Agora só lle falta que chegue a máis familias. Satisfeito co resultado? Si, estou moi satisfeito co traballo da Editorial Antela. A edición é excelente. Eu amo os libros e eles traballan con ese mesmo amor. Creo que dotar á edición en galego de calidade é importante. Ademais o proxecto editorial de Antela é moi atractivo e comprometido (todo o proceso é feito en Galicia). E todo dende Vilar de Barrio. É para estar orgullosos. Engado que tamén estou satisfeito coa visión do libro, co seu espírito optimista e respectuoso. Os primeiros lectores, antes de ser publicado, foron persoas castelán falantes, con prexuízos lingüísticos máis ou menos evidentes. A resposta de todos eles foi moi boa e iso é fundamental, xa que é un libro dirixido principalmente a galegos e galegas que, por diversas circunstancias, non falan galego. Ten unha intensa vida literaria enfocada sobre todo á cativada da casa… cal é a razón de que se decantara por este xénero? A nosa querida María do Carme Kruckenberg soubo antes ca min que ese era o meu camiño. Ela foi a persoa que me animou a escribir para crianzas. Gustábanlle os meus contos. Eu descubrín que tiña unha conexión especial coa rapazada e que ademais de pasalo xenial, podía transformar pequenos mundos. De calquera xeito, eu non podo dicir que escriba para nenos ou nenas; eu escribo libros que tamén poden ler nenos ou nenas. Por exemplo, “O país da choiva” é un libro que pode ler tanto unha rapaza de dez anos como unha persoa de corenta. Ao meu entender é moito máis complicado chegar aos nenos e nenas que ao público maior. Que me di vostede? Que ten razón, mais o esforzo paga a pena. Sentir a conexión, da que che falei, é algo marabilloso. E as ilustracións. Como funcionan as ilustracións nun libro? Son moi importantes. Para min o libro non está rematado ata que ilustración e texto forman un todo que se complementa, que conversa entre eles e se alimenta. Hai once anos, cando Luz Beloso mais eu, comezamos a crear tiven que realizar unha labor didáctica a este respecto. Moitas persoas non mencionaban a ilustradora como autora, e falo persoas relacionadas co ámbito do libro. Supoño que esa eiva é por falta de cultura visual. Eu pertenzo a xeración dos cómics e fun criado na narración visual. Por exemplo, en “Unha folla vermella”, quixen crear un libro co texto mínimo, coa referencia de Shaun Tan en mente. E en “O país da choiva”, pode atopar o lector nas ilustracións de Xosé Tomás a diferentes autores e autoras da nosa literatura tales como: Celso Emilio Ferreiro, Helena Villar Janeiro, Lois Pereiro, Antonio García Teijeiro, Luz Pozo, Bernardino Graña... A ilustración narra, e serve tamén de xogo. Aparte, combina a literatura co seu traballo de mestre, iso é unha axuda á hora de escribir? Son licenciado en Economía e as materias que imparto non son do eido da literatura, pero tendo en conta que a vida mesma pode ser materia literaria, responderei que si. De calquera xeito, este ano teño que preparar moitas aulas e iso non deixa moito tempo para a escrita. Cal cre que é o segredo para que un libro infantil chegue e remova algo no interior dos pequenos e pequenas? Que debe ter e que non debe ter? Debe ter verdade, e pola contra, non debe ser artificial. A rapazada percibe as actitudes falsas. Tamén é importante que trate ao lectorado co respecto que se merece. Non todo vale na literatura infantil e xuvenil. Cal é a importancia de que a lectura entre no seu día a día desde nenos? É vital para dotalos de ferramentas comunicativas; para que desenvolvan a creatividade e o pensamento crítico. Todo iso vaille ser de axuda tanto no ámbito laboral como persoal. Que novos proxectos ten entre as mans? En abril nace un novo “AlonsoBeloso” da man da editorial Xerais titulado “Instrucións para ler este libro”. Estamos moi contentos co resultado e pasámolo xenial. É un libro comprometido co noso imaxinario mitolóxico. Vai a sorprendervos! Logo teño varias carpetas con libros a medio facer, ideas anotadas... Confío en aproveitar as miñas estancias en Allariz para retomar a escrita. O que esta por vir promete ser moi divertido. Coa venia 1. Un escritor/a. - Unha chea deles. Hoxe respondo Agustín Fernández Paz. 2. Un libro na cabeceira da súa cama. - Sempre en Galiza. 3. Unha banda sonora que soe na súa casa. - The Beatles. 4. Unha serie que recomendaría aos nosos lectores. - Unha serie de catastróficas desdichas. 5. Un deporte. - Baloncesto. 6. Un recordo da súa nenez. - Recordo xogar coa imaxinación dende moi cativo. Continuo facéndoo. 7. Cando se mira ao espello, ve… - A unha persoa que está en paz. 8. Un defecto. - Auto exixencia. 9. Unha virtude. - Honestidade. 10. Unha manía. - Non teño manías. 11. Unha viaxe pendente. - Moitas. Todas na compañía da miña familia. 12. Un lugar para perderse. - Galicia é o meu fogar. Encántame perderme nela. 13. Perde a calma con… - O egoísmo, a cobiza... mais nos últimos anos gañei en paciencia. 14. Recobra a calma perdida con… - Un abrazo da miña muller ou das miñas fillas. 15. Un vicio confesable. - Fumar en pipa (hai dous anos que non fumo) 16. Un soño. - Chegar a vello ao carón das persoas que amo. Polo resto, xa me realicei como persoa. Vivo un soño.