Miguel Robledo: ilustrar ilusiones de mundos maravillosos

Que recordos ten ligados o debuxo? Para esa pregunta, os ilustradores temos unha resposta que se repite como un mantra. O problema é que a maioría da xente deixa de debuxar. E eu non o deixei. Todos de cativos debuxamos. Co paso do tempo deixámolo de lado. Pero algúns coma mín seguen mantendo esa afición que co tempo se converte nunha profesión. Teño a sorte de poder adicarme a isto. Cal foi o seu punto de inicio? Por definir un momento. Eu comecei con banda deseñada. Pertencía a un grupo de Ourense, o Frente Comisario, considerado un percusor do que sería a nova Banda Deseñada. Nese movemento estábamos un grupo de mozos como Xico Paradelo, Moxon, Miguel Carballo, César Moreiras, M.A. García, Chaler, Eitor Real, Pestiño, Andrés Fortes ou Alfredo Pérez, entre outros, os que nos unía a paixón polo cómic, debuxalos e escribir guións. De aí para adiante, que nos pode contar da súa traxectoria? Durante cinco anos traballei na Coruña, no mundo da animación nunha productora e agora toca traballar dende o espazo BenComún en Allariz. Estou ao cargo de cubertas, publicidade… de Punto e Coma e Aira Editorial. Hai unhos libros moi especiais nos que asina as ilustracións. Supoño que me falas desa revisión de clásicos ilustrados cos que buscamos traer clásicos da literatura universal ao galego e facer unha edición ilustrada. Eu tiven a sorte de facer os tres primeiros libros: “Frankenstein”, de Mary Shelley; “Unha noite no tren da Vía Láctea”, de Miyazawa Kenji, e “Heidi”, de Johanna Spyri. Están funcionando moi be e este ano sairá o cuarto, un libro de Edgar Allan Poe, do que xa se encargará outra ilustradora. Tamén traballa noutros eidos, como os expositivos. Paralelamente estou coa gráfica dunha exposición, “Cidades no tempo”, coa que se pretende poñer en valor a identidade urbana de Galicia que se está perdendo a través de sete exposicións sobre cada unha das sete cidades galegas. O tópico que coñecen as novas xeracións son do rural galego, pero as cidades sempre tiveron historia e historias. A primeira, a de Santiago, está aberta ao público ata o 10 de setembro. Nela encargueime das ilustracións e de facer unha pequena peza de animación cun compañeiro. Sete cidades, cal será a seguinte? Ferrol. Logo virán Lugo, A Coruña, Vigo, Pontevedra e finalmente Ourense, nun calendario que chega ata o 2024. Pero de momento, o meu traballo está confirmado en Santiago e en Ferrol. Tamén é mestre dunha clase intensiva de cor na Escola de Arte e Deseño Antón Faílde. Que lle aporta esta experiencia? É algo para o que hai que valer. Eu admiro moito aos profesores. O meu traballo son 15 ou 20 días intensivos. É unha tarefa moi esixente, pero tamén con moitas recompensas. Da gusto ver que ano tras ano aprenden cada vez máis rápido e ver que hai máis talento e máis alumnado femenino. Como é o seu proceso creativo? É un traballo. Non o concibo doutra maneira. A mín paganme por ter inspiración. Pódese decir que é unha disciplina como a un corredor lle pagan por gañar carreiras, ten que estar antes entrenando. E eu sempre estou esperto a buscar e atopar referencias. Que técnicas emprega? Traballo 100% dixital. Eu non son nativo dixital, pero funme adaptando. Foi complicado adaptarse? Foi aos poucos. Unha transición lenta. Levo 20 anos aprendendo a traballar con ordenadores e aínda descubro algo cada ano coas novas ferramentas e recursos. Que ten que ter unha ilustración para que a de por rematada? Traballamos en equipo. E eu teño fama de ser o repugnante. Que cousa que fago, á semana xa non estou conforme. Pero é algo que hai que aceptar. Que entregas traballos e que igual cando os volves ver, empezas a atopar cousas que lle cambiarías. Non sei se nos queda pendente algo máis no que ande enrolado. Hai hai. Estou coa ilustración dun conto infantil, “Bigote de tres pelos”, de Rita Doallo. e algún proxecto máis.