A poesía erótica sen tabús de Manuel J. Maside

Acaba de publicar o poemario “Los ojos de Eros”, pero todo ten un comezo. Fálenos do seu. Escribo de poesía dende os 15 anos, a metade da miña vida, aínda que a maioría das veces esos poemas quedaban para mín, ou para o meu entorno máis achegado. Ata que publiquei hai ao redor dun ano un libro de relatos en galego: “Non vos pertencemos”, de Lautana Editorial. E chegou á poesía erótica. Como xurdiu este libro? Andaba na busca de novos proxetos e dei que a editorial Agencia del Libro estaba buscando novos escritores. Así que me puxen a escribir e envieir os poemas de “Los ojos de Eros”. E conseguín que o publicasen. Cóntenos, que nos atopamos en “Los ojos de Eros”? Conta a historia dunha persoa que vive os seus primeiros encontros sexuais, a soedade, a madurez… Entón son poemas creados específicamente para o libro? Si. Creados un par de semanas antes de envialos ao prelo. Como reacionan os lectores ao seu libro? Soe gustar. É explicito, concreto, directo. Pode ser leído por calquera público? Bueno, para os menores non… pero a calquera persoa a partires de certa idade pode gustarlle. A liguaxe é clara, sinxela, activa, fácilmente comprensible … eu escribo para que me poida ler moita xente, non só para eruditos. Porque poesía erótica? É un tipo de escrita da que hai pouca. A que existe relacionase, na súa maioría, co amor, non co sexo. E este libro ten unha parte de amor, pero a parte sexual é máis explicita. Para mín é ser obxetivo, ser un pouco anovador. "Escribir poesía é para mín algo natural. Levóo facendo dende que tiña 15 anos" Segue a ser un tema tabú en pleno século XXI? Totalmente. A xente dalle moita vergoña falar de sexo. Eu mesmo, coa publicación deste libro dinme conta de que xente nova, da miña idade, lle daba reparo, non só falar abertamente deste tema, incluso mercar o poemario por vergoña a lectura que podían atopar nas súas follas. Seica a maioría da novelas e poesías eróticas, ao redor dun 90%, está escrito por mulleres, como se sinte formando parte dese 10% restante? Descoñecía o dato, e non sei a que se debe, pero alégrame que as mulleres, marxinadas en moitos campos da literatura durante anos, lideren este tipo de escritura. Eu fíxeno de forma natural, saíme así, sen darlle máis importancia da que ten. Tamén se di, outro estereotipo, que é o sector femenino o que máis consume este tipo de escrita. É, cecáis, que máis ben os homes cóstalle máis recoñecer que len erótica? Seguramente haxa moitos máis homes que len esta literatura que os que o recoñecen facelo. É difícil escribir poesía? Para mín é algo natural. Eu escribo moitísimo. Cada día mínimo un poemiña. Veremos nun libro toda esa creación? Non, porque os tiro ao lixo, ao lixo virtual, que escribo sempre no móbil que é o trebello que sempre teño a man. Non os gardo. Así se algunha idea volve de novo, non é un autoplaxio. Á hora de escribir escribe para vostede, para o lector ou para ambos? Depende do que escribo. A poesía é máis para mín, para expresar o que sinto, sacar as miñas inquedanzas interiores. A novela está máis pensada para o lector. Como lector, é tamén fiel á poesía? Si. A poesía é a miña debilidade. Independemente de que sexa erótica, histórica…. É imposible que un poemario non me guste. Doulle moito valor á xente que se atreve a dar ese paso. Eso non quita que lea novela, teatro, relatos curtos… Que pensa das redes sociais aplicadas á literatura? Eu non son moi amigo das redes, a verdade. Aínda que son consciente de que son unha gran ferramenta de axuda. Co crowfounding de “Los ojos de Eros” tiven que me involucrar máis e, sinceramente, non me apetecía nadiña. Hai algún novo proxeto? No vindeiro semestre, a partir de marzo, se o covid-19 o permite pulicarei unha novela en castelán. Pero aínda non me está permitido desvelar nada máis. Cónteme, porque debería ler “Los ojos de Eros”? Penso que todos nos podemos ver reflexados no espello da experiencia ou vivencia dalgún dos poema. Está ben descubrir experiencias comúns.