Cartas al director

Aquel Gato do señor Remigio

 “Encántanme os gatos. Son das poucas criaturas que os seus donos non poden explotar” (Umberto Eco).

n  n  nUnha das poucas conversas das que síntome gostoso son aquelas que manteño co meu antigo compañeiro de bacharelato Pepe de Cachamuiña. Acostumo a non poñerlle os seus apelidos, xa que son os mesmos cos de un crego que adoita a predicar as súas homilías offset nun xornal. E abofé quelle teño ao meu amigo moito máis estima e coñecementos co debandito crego. Compartimos pupitre, primeiramente, en Estudios Galicia, bautizado daquela por un inspector do ensino coma un avesporeiro de roxos; máis tarde no Instituto do Posío, todiña unha xaula nacional catolicista. A diferenza no aprendizaxe foi descomunal. Sendo a máis pedagóxica a fase da academia de D. Albino e Sr. Dorrío.

O outro día confesoume unha anécdota acontecida no seu fogar en Cachamuiña. Seus país eran donos dunha vaca leiteira. O señor Remigio, tal era o nome do  seu pai, víase obrigado a vender leite nista cidade. Mediaban os anos cinconta. Pepe iba a escola nacional do seu pobo. Naquela época servíanse aos alumnos leite en polvo en bidóns de cartón, e queixo amarelo nunha latas cilíndricas de metal dourado. Era unha axuda dos norteamercans prometidas ao goberno franquista, en troco das cesións territoriais pra instalacións das bases militares yanquis en España. Os chamados Pactos de Madrid do 1953. Era  a chamada “Ayuda Social Americana”. Foron 300.000 toneladas de leite en polvo, das que se convertirían en leite líquida, ao engadir auga, unhos tres millóns en litros pra o seu consumo.

Certo día Pepe chegóu a súa casa coa ración de leite en polvo. Seu pai era enemigo daquel réximen político abafante. Chamóu pola súa muller e mandouna ordeñar a vaca, pra que trouxera leite pra a cociña. Axiña o fixo a muller. Dixolle que prepara a leite en polvo. Feita a laboura, colléu dous pratos. Nun deles encheu a leite da escola, noutro a leite da vaca. Chamóu polo gato pra que bebera. O gato acercóuse aos dous pratos. Cheirounos, e decidíuse a beber do prato que contiña a leite da vaca.  Remigio dirixiuse ao seu fillo: “Aprende rapaz. Dílle ao mestre que a ningún gato,  non se lle lava o cerebro, coma vos lavan a vostedes”.

Sorte tivo Pepe de ter unha vaca na súa casa, e posuir un gato, criatura capaz de diferenzar o que era un alimento verdadeiro e non un substituto do mesmo. Un animal alleo ao ensino daquela Formación del Espíritu Nacional, presta no alienar as mentes dos españois nas primeiras etapas da su vida, infantil e xuvenil. Sen dúbida algunha, intelixente era aquel gato do señor Remigio. Non se deixaba enganar, por moito agariño profesado polos seus donos. As veces, penso que sería bo ser máis civilizado coma os animáis, parodiando a Roberto Carlos.