Que ías traer o Goya para o Corgo era moi doado presentilo, era moi sinxelo querer que así fora, non presentabas batalla co teu corpiño miúdo e o teu sorriso, non entrabas en conflitos de intereses, atopábaste sobre a alfombra roxa e na antítese desta, porque no reverso da moneda representabas ti a cruz, a cruz dunha cara de frivolidade e de banalidade que impregna este tipo de galas de reparto de premios para a 7ª Arte.
A cara… O carmín encarnado e as longas uñas postizas, horas e horas de perruquería e maquillaxe, bótox e faixas, altas costuras, tacóns acharolados e xoiaría…
A cruz eras ti, coa túa cariña de engurrados sentires, coa túa boca de beizos cansados de bicar de verdade, bicos de aboa que sabe facer biscoitos, os máis saborosos, co teu longo pelo de prata que hai anos recolles no moño que levaba tamén a túa nai e que hoxe soltaches para te sentires máis amparada, todo che fai falta, cos teus brazos descarnados de pel tostada por soles e soles ao ár libre da túa terra, rematados nunhas mans duras de gobernar o sacho ou munguir as vacas, mans que recollen un premio nunca soñado e que se expresan soas, falaban tanto onte esas mans… Mans de agarimar aos fillos ou aos netos ós que nomeachess para lles reivindicar visitas e lembranzas.
Non temas, asegúroche Benedicta que Oliver fíxote precisamente iso que pretendiches, nin máis nin menos que inesquecible, para os teus netos e máis para todos os que te vimos e lembramos de novo o que xa sabemos e nos empeñamos en esquecer. É entón, por sorte, cando hai una bendita dama que nos bota na cara una labazada de aire puro de Lugo e nos di... “Benedicta sinxeleza”.
