Estaba eu recén casado, alá polo ano 1970, a mediados do mes de febreiro, nunha mañá moi fría do domingo de Entroido. Non se me ocorreu outra cousa que disfrazarme, xunto coa miña dona, coma se estivésemos en pleno mes de xullo na praia. Levamos un parasol, dúas toallas, unha bolsa de praia e os dous en traxe de baño. Era a primeira hora da mañá, cun frio que pelaba, despois dunha gran xeada. Percorremos dende a miña casa, no número 12 na estrada xeral, ata chegar a Praza Maior. Non había ninguén pola rúa. Ao recorrer uns cantos metros pola beirarùa parabamos. Untábamonos de crema solar un ao outro e, con gran parsimonia, espallámo-las toallas, poñémos os anteollos escuros e deitámonos para tomar o sol. Daquela pasaban moi poucos coches cara a Madrid. E os poucos que pasaban alucinaban ao ver a escea. Non podían entender o que estaban vendo. Sobre todo cando as poucas persoas que había na rúa ían abrigadas dos pés á cabeza con gorra e bufanda, pola xélida mañá. Así sucedéronse varias paradas polo camiño, simulando unha prácida mañá de praia, ata chegar á entrada da praza, na mesma curva, onde volvemos a faena, para arrepío e sorpresa dos presentes, que vían como, sen inmutarnos, como algo natural, aguantabamos estoicamente á baixa temperatura mentres nos embadurnábamos de crema.
Para palialo asunto, na cesta das cremas levamos un termo con café ben quente mesturado con coñac. Logo cambiamos de sitio, ata que puidemos aguantar. Dende logo no Entroido mentalízase un de tal maneira que o corpo chega a inmunizarse totalmente e pode soportar calquera situación por extrema que sexa.
En circunstancias normais o mínimo sería unha pulmonía. Eu, dende moi pequeno estaba máis acostumbrado as baixas temperaturas. Miña dona, que era friorenta, coa que estiven teimando varios días para que me acompañara en tan descavillada aventura, tampouco tivo problemas; convencéndose de que, de verdade, no Entroido, nunca pasa nada.
