Opinión

ACURRALADO

Estou acurralado entre as catro paredes dun silencio que asomou tan axiña como rematou a tarde. Case normal; as noites son máis silenciosas que os días. Quero fuxir pola ventá desa conciencia que non me deixa estar quieto. Pero teño medo a que máis alá do encerro siga atopando silencio. O silencio é bonito, pero ás veces tamén é triste. Aínda que a tristeza sempre é bo deixala aparcada no garaxe das penas e deixar tamén que se consuma un pouco... en silencio. Forzo o picaporte da porta e non hai forma de que abra. Síntome acurralado e berro contra a impotencia de non saber que facer. Boto man dun tema musical que non coñezo para ver se co compás da música alguén se digna abrir a porta. Pero todo é silencio fóra tamén das catro paredes. Ó pouco dou zoupadas ou trompazos por se algunha rebenta. Non hai maneira.

Estou acurralado entre os minutos dun tempo que non corre, nin voa, nin tan sequera pasa. Todo se detén ó meu arredor. Ata semella que nin os saloucos saen do meu peito. Quero darlle corda ó reloxo e a agulla dos minutos chouta do aparato e dedícase a voar polo cuarto. Berro pola contradición de que o tempo non corre mentres que a agulla voa. Sigo tan acurralado que pouco a pouco desespero. Miro para as catro paredes, intento chegar ó teito, deixo caer o bafo sobre os cristais da ventá e chíscolle o ollo esquerdo á puta porta de madeira. E todo segue igual. Empezo a pensar que estou acurralado entre a nostalxia dun soño e a carraxe dun pesadelo. Ó mellor consigo fuxir se me quedo realmente en completo silencio.

Te puede interesar