RABO DE NUBE

¡Adiós, muchachos!

1200px-molina_foix,_vicente_result

A obra de Vicente Molina foix é un traballo de autoficción na que o poeta e narrador ilicitano deu en nos contar a súa vida e milagres. uns cantos, cousa nada rara, nun paisano de Vicente Ferrer.

Cáse que Vicente Molina Foix podería ter titulado a súa última novela con este arrebato gardeliano (empregado tamén, por certo, por Luis Cernuda e –aínda- por Sabina nalgunha das súas cancións). O que pasa é que Molina Foix, teno dito nun xa lonxano artigo de El País, é pouco parcial do valor poético das letras de cancións. Sobre todo cando se lles despoxa do seu soporte musical. Por iso o autor de “El joven sin alma” (subtitulada “Novela romántica”) o que fai, postos a citar, é botar man de poetas (trátese de Gloria Fuertes ou Gil de Biedma e, por suposto, de Pedro Gimferrer). E ao falar deste último xa estou falando deses “muchachos” que compoñen a leda (por dicir algo) panda que se moven por este libro de “autoficción” (tan deostada como practicada hoxe por algún, ¡curioso!, dos seus deostadores), terceira parte do trípode no que o poeta e narrador ilicitano deu en nos contar a súa vida e milagres. Uns cantos, cousa nada extraña nun paisano de San Vicente Ferrer, que chega –de rapazolo-  aos recunchos segredos dunha doméstica polo expedente de botarlle no escote unha moeda.

Quer dicir que o romántico en cuestión comeza polo hetero para se facer, máis tarde, de Ramón (non outro que Terenci Moix). Coprotagonista desta novela, a dun cinéfilo, de “Film Ideal” en adiante. Como tamén os outros membros da panda: Ana María Moix, Guillermo Carnero, Leopoldo María Panero e Pedro Gimferrer.

Estes catro, xunto co propio Vicente Molina, membros (con Félix de Azúa) dese apartado dos Nueve novísimos, de José María Castellet que se chama “La coqueluche”. De maneira que con esta aparición estelar podemos ir cadrando datos de cómo se forxara aquela memorable escolma que subliñaría un antes e un despois na poesía española. Por máis que algún deles, Moix, Molina Foix e –se cadra- tamén Azúa, non deixaría pegada maior nela. Así e todo a novela de Molina Foix, desdobrado en dous personaxes, non fica en anecdotario. Trátase, en cambio, dun asunto categórico que ilustra a mocidade dun suxeito “engagée” mais disposto, igualmente, a muda cultural daquela época griseira. Por aí os tiros. Dun cartucho –ou unha chea deles- moi ben disparados. Con abrigo de pel de lebre. E Cela, non tan caricatura, no fondo.

Te puede interesar