Fai nove anos as bágoas caeron na camisola do Breogán na Liga ACB por última vez. Unha derrota en Valladolid meteunos de cheo nunha das etapas máis duras nivel deportivo e institucional. Os fixos do Pazo levamos nove anos vivindo os altibaixos propios da LEB. Pavillón con pouco máis de 2.000 persoas, frío, goteiras, distanciamento das institucións que outrora enchían o palco, ignorados pola televisión pública e loitando, ademais, contra fantasmas propios.
Estes últimos nove anos foron moi duros. Eses 2.000 que case nos coñecemos as caras sabémolo ben. Por iso e porque cremos nos que este ano dirixen o equipo e nos que defenden as cores no parqué aínda cremos. Cremos en Lisardo e Quique Fraga. En Belén. Tamén en Miragaya. Cremos en McGhee, Samb, Van Wijk, Mortellaro e Edwards. Cremos en Matulionis e en Llorca, en Álex López, Sergio Sánchez, Dani López e Chapela. Cremos no que se senta ao lado cada partido vestido coa camiseta azul. Pode ser que non lle saibamos o nome pero sabemos que estivo cando eramos 2.000 e agora se apreta ao noso carón porque somos 6.000. Seguimos creendo porque, ademais, #merecémolo.
O martes iremos a Ourense para cambiar as bágoas de fai nove anos. Queremos que sexan de alegría. Iremos gozar dunha nova festa do baloncesto galego, esa que para a CRTVG non vale os 6.000 euros que custan os dereitos para emitir os cinco partidos. Esa que para a Federación Española de Baloncesto non é o suficientemente importante como para mandar representación sendo que desta loita fratricida sairá o único candidato claro a saír na próxima temporada en ACB por reunir as condicións económicas como para afrontar tal paso.
O Paco Paz en pé cantará o himno galego e logo cada un tirará para o seu lado todo o que poida e máis. Non está o asunto para menos. Ao final, pase o que pase, os do Breogán acabaremos cantando “Ourense, Ourense!” e os do COB “Breogán, Breogán!”. Por que? Porque os irmáns poden pelexar pero sempre se defenderán un ao outro. Que gañe o mellor!
