Día das Letras Galegas. Tarde nubrada. Ás veces caen pingas de auga sobre a terra mollada. O silencio ante o ordenador quedou rachado pola música de Ialma e, agora, pola de Xestreu e, máis tarde, pola de Guadi Galego. Hoxe toca todo en galego... a escritura, a música, a fala. Tarde silenciosa baixo uns grises pensamentos que veñen e van polos camiños da inercia. Dedos que calcan as teclas e palabras soltas que acabarán formando un todo. Aínda que hai cousas cheas que non nos din nada, ou nas que non vemos nada. Hai baleiros que te levan aboiando por entre as estruturas dos soños. Día das Letras Galegas. Pombiña. Panxoliña. Ruliña. Andoriña. Parruliña. Palabras que soan a música celestial. A tarde nubrada, nun salouco, dálle paso a uns raios de sol que alumean a lingua que nos viu nacer. Quero matar o tempo mirando de aquí para alá e todo choca con muros de palabras estrañas. Pero furgo e busco os lamentos, as queixas, os salaios que me empurran para os sorrisos, os berros, os ruídos, os silencios. E se digo señardade penso na nostalxia. E se digo morriña penso na soidade. E se digo sentimento penso que non estou só. E se digo soño asoma o desexo por entre as pingas de orballo do meu pensamento, do meu intelecto. E se digo silencio quedo en silencio.
