Opinión

O quinteto da morte

Ofrío era tan intenso que case ninguén andaba polas rúas da vila nin moito menos polos montes de Baños de Molgas. Tan só eu, o heroe perdido, fun capaz de achegarme ata Barricobos precisamente para escorrentar o frío. E alá, xusto no penedo no que algún paspán esculpiu o escudo do Real Madrid (que xa hai que ter o seu aquel para esculpir un escudo deportivo nun penedo que non ve ninguén), atopeime co quinteto da morte. Eran un escornabois que saíra dun buraco nun tristrás para aproveitar uns pequenos raios de sol; un lagarto verde coma el só, que tamén saíra ó mesmo; un sapoconcho que, intuíndo ese mesmo sol, axiña botou fóra a súa cabeza; unha lavandeira que andaba á espreita de pillar algo; e un gaio que, desde o primeiro momento, se vía e se intuía que ía á caza e captura dalgún bichiño pequeno, sen renunciar ó propio escornabois.

Houbo un momento no que o quinteto da morte coincidiu de tal maneira no penedo dese escudo futbolístico que, prometo, os imaxinei en asemblea para debater se seguirían ou non todos xuntos tomando eses poucos raios de sol que acababan de aparecer. Ata me pareceu ver que o gaio pactaba unha tregua co escornabois e que o lagarto non sería quen de meterse coa lavandeira. De súpeto, eles e eu, escoitamos algo así como un zunido forte e longo. Nin tivemos tempo de pensar en nada máis. Un cacho de asteroide aterrou sobre o penedo de tal maneira que alí nin quedou escudo do Real Madrid nin migalla de presenza dos cinco animais que protagonizaron este relato. Entendedes agora o nome de “O quinteto da morte”?

Te puede interesar