Opinión

Os cans ladran

Aconteceume onte de madrugada. Moi de madrugada. Aproximábase o reloxo ás cinco da mañá cando de súpeto o Quino -que é o meu can- comezou a ladrar dun xeito desacostumbrado.

A consecuencia foi que se me foi o sono de contado. Fixen o que un acostuma a facer nestes casos, que non é outra cousa que agardar, pero ó ver que os ladridos continuaban con inusitada forza, erguinme e deille uns toques no vidro da xanela, a ver se ó decatarse de que eu estaba esperto amainaba a súa inquedanza. Pero non foi así. O can continuaba exercendo o seu oficio de vixía e os ladridos ían intensamente dirixidos cara unha finca que hoxe se atopa xenerosamente cuberta dunha herba que nin de día deixaría ver a calquera animal que por alí andara.

Supuxen que sería o porco bravo porque estes adoitan andaren en manada, pero non din visto nada. Entón baixei ó patio e tratei de calmalo, pero o seu nerviosismo mantíñase tan erguido coma o propio rabo.

Tan foi así que decidín metelo na cociña e darlle algo de comer, a risco de a lambetada fose interpretada por el coma un premio por estar a cumprir axeitadamente co seu cometido de animal de compañía, que non é outro, evidentemente, ca gardar a casa, tanto cando non estamos, coma cando estamos descansando.

Probablemente hai uns anos non tería reparado nilo. De feito co Pachín -o anterior can que coidou a casa- aconteceume algunha vez e xamais me erguín da cama por máis que os seus ladridos, ademais de alertarme a min, tamén alertaran ós meus veciños.

Sen embargo, sexa porque os tempos son outros, porque por máis que moramos nunha aldea vivimos mentalmente urbanizados ou pola influencia da información de actualidade, de pronto comecei a preocuparme non tanto porque puidera estar acontecendo nos arredores algo preocupante e o Quino nos estivese alertando dilo, se non porque os ladridos do can estivesen espertando á miña veciñanza e igual que lle aconteceu ós turistas asturianos coas galiñas madrugadoras lle puidese estar acontecendo a eles e aínda que logo non me foran dicir nada, estivesen maldicindo ó Quino por estar facendo o seu natural cometido.

Tan foi así que, como non daba calado, volvín baixar ó patio e metelo de novo na cociña, ata que conseguín tranquilizalo o suficiente como para que se metera de novo na caseta e collese outra volta o sono, deixándonos tamén a nós botar unha última soneca.

Teño que dicir no seu descargo que algo é certo que andaba pola zona, xa que logo, os cans dunhas casas que nós lle dicimos de acolá e outros da aldea do lado tamén ladraron abondo, aínda que non tanto coma o Quino.

E é que os cans -é obvio- ladran. E, ademais, ladran cando deben. Igual que os camións e os operarios –xa o dicía o asturiano- que recollen de madrugada o lixo.

Te puede interesar