Aconteceume varias veces, de aí que o manteña fresco na memoria.
O sucedido que paso a relatar tivo lugar nunha céntrica cafetería de Torrelavega, cidade na que, que eu saiba, os seus habitantes non adoitan seguir a televisión galega, a non ser nos seus domicilios e sempre e cando, loxicamente, teñan algunha relación con Galicia. Do mesmo xeito que tampouco nós acostumamos a ver as canles locais de televisión de Cantabria.
Sen embargo, houbo un tempo no que ó entrar no local referido e reparar na televisión, coincidiume en varias ocasión contemplar as -para min- recoñecibles figuras de Miro Pereira, a súa dona Balbina e o seu cuñado, o argallante Antón, así como ó resto da singular tropa que conformaba a clientela do Bar Suízo, acompañando virtualmente e en silencio a aquela clientela montañesa, completamente allea ás historias que naqueloutra barra acontecían e que, seguramente, nalgúns casos non habían seren moi diferentes ás da cafetería real.
Non se me ocorreu preguntarlle ós camareiros que alí había pola causa de que tiveran a Galega en emisión porque supuxen que a razón verdadeira sería demasiado prosaica e acabaría decepcionándome. De aí que preferira quedarme coa incógnita e crear un escenario ó xeito da miña imaxinación e máis acaído coas histriónicas e en moitos casos pouco cribles, pero sempre escangallantes, andainas dos inefables Miro e Antón, fronte á paciencia franciscana da muller de aquel, Balbina.
A quen si lle fixen unha pregunta ó respecto foi a "Morris" nunha das varias veces que ten acudido ó curso de verán sobre o audiovisual que se celebra a mediados do mes de xullo na miña vila. Loxicamente non lle preguntei que explicación lle daría el á súa inusual presenza televisiva en Torrelavega, pero si lle preguntei -cando xa pasaran anos e anos da emisión fresca da serie- que lle parecía que a mesma fose reposta durante tanto tempo. Ó que el, bo galego con raíces ourensáns, contestoume máis ou menos de tal xeito: "O certo é que non sei se é bo ou é malo, pero cansa verse durante tanto tempo nun papel cando un xa anda a outras cousas".
A el nunca tiven oportunidade de preguntarllo, polo que tamén no seu caso quedou no limbo das preguntas sen respostas a súa opinión.
Sexa como for, hoxe infórmome do falecemento de Ernesto Chao, un ourensán máis dos milleiros que teñen tido que procurar o pan e a merenda fóra de Ourense, no seu caso fóra da súa Ribadavia natal.
Vaise –antes de tempo, é certo- Ernesto, un dos patriarcas actuais do audiovisual galego. Pero o audiovisual non queda orfo porque nos queda Miro, ese galego que no fondo todos levamos dentro porque foi feito co “adn” do mellor cortizo que tamén lle serviu de coroza de abeiro a tantos e tantos dos nosos devanceiros cando ninguén daba un peso por eles ó longo e largo de tantos e tantos camiños que andaron polo mundo.
