De neno seguramente agardaba como auga de maio a chegada do domingo de Pascua porque, entre outras cousas, a vida volvía á normalidade, como agardamos agora que este virus asasino nos deixe volver a vivir sen medo. Aquelo evidentemente non era tan terrorífico, soamente se trataba de poder enchufar novamente a máquina de discos do Bar San Lorenzo de Allariz para tomar o vermú co fondo de Camilo Sesto ou Demis Roussos. E que a única televisión que había volvera emitir os nosos programas favoritos despois da ración de “Ben-Hur” ou “Los Diez Mandamientos”.
O pistoletazo de saída era a procesión do “Encuentro”, onde se atopaban o “Neno Xesús” coa enloitada Virxe de Vilanova, que tras o típico ritual volvía lucir o seu vestido dourado mentres repicaban as campás da Igrexa de Santiago. E os que exerciamos de monaguillos tomabamos un respiro despois de días de misas, oficios e procesións, sen que o párroco Don Manuel se estirase o máis mínimo á hora de compensar o noso esforzo.
Pero este día era tamén de gran xúbilo para os que odiamos, non soamente o sabor, senón mesmo o cheiro do bacallau que tanto gusta por estes lares. Odiaba a Coresma con todos eses venres de vixilia nos que o prato de luxo era o tan adorado peixe. Eu xa antes de sentarme á mesa deixaba claro, con bágoas de por medio, que non ía comelo, na loita semanal entre nai e fillo por convencerme de que era un prato exquisito. Menos mal que sempre aparecía a marabillosa frase de meu pai que dicía aquelo de “deixa que o neno coma outra cousa”.
Se non fora polo confinamento actual e porque a fronteira está pechada, seguramente estaría estes días pasando a Semana Santa na casa de Portugal xantando nalgún dos restaurantes que por alí frecuento, ateigados de galegos poñéndose morados de bacallau ao forno e vinho verde. Hoxe domingo con máis dificultade porque a Pascua para os nosos veciños e tan ou máis importante que o Nadal, e é case o único día do ano no que pechan absolutamente todo. En calquera caso eu evitaría sentarme ao lado desas numerosas familias que cando chega a inmensa fonte de bacallau á portuguesa fanlle todo tipo de homenaxes, cando a min xa me marea soamente o cheiro.
Teño que dicir ao respecto que houbo dúas excepcións na miña vida, unha na casa dun amigo en Vigo que me convidaba a xantar coa súa familia e de repente vinme diante dunha inmensa fonte con algo que eu non sabía moi ben o que era, ata que me din conta de que alí estaba o bacallau desmenuzado cunha preparación que eu nunca vira. Por non montar o numeriño fixen o que puiden por darlle uns bocados dicindo que non tiña moito apetito aquel día. E a outra ocasión foi en Ourense na casa dos meus amigos Santi e Ricardo que pasaron horas metidos na cociña para agasallarme cunha estupenda cea, na que como primeiro prato estaba un excelentemente presentado “Pastel de bacallau”; tamén o comín, por respecto e porque o arrecendo e o sabor estaban moi ben disfrazados. Ao final da cea conteilles a miña mala relación con ese peixe ao que lle canta Julio Iglesias e mesmo Lolita, que na súa “Sarandonga” tamén fala do “arroz con bacalao”, aínda que a filla da gran Lola Flores confesoume no “Bamboleo” que era do meu equipo, xa que odiaba dito pescado. En calquera caso, sexa bacallau ou sexa cordeiro pascual, que vostedes teñan un bó proveito, que é o que levamos por diante.
