LA REVISTA

Todo o mesmo

20180516203245896_result

David  Roas trae o seu último libro de relatos que serían fantásticos se non fose porque o realismo do que igualmente se chama, viría a ser como un poñer as cousas no seu sitio, antes deque veña a desfeita

Inserir ao propio Lovecraft, ou facer como se tal (e tumba, e nunca mellor dito), nun conto sumamente lovecraftiano semella ousadía ou afouteza (ou ambas cousas). E –desde logo- a seguridade de que un vai polo camiño axeitado. Iso fai David Roas (Barcelona, 1965), no seu último libro de relatos. Que serían fantásticos se non fose porque o realismo do que igualmente se chama viría a ser como un poñer as cousas no seu sitio, antes de que veña a  desfeita.  

Dito doutra maneira os contos de Roas, eses nenos tan cruelmente perplexos como o anxo do “Éxtase de Santa Tereixa”, de Bernini, esas bonecas “voyeuses”, a mirar ¡e participar! na festa que se produce diante delas, ese famento que opta por papar os libros da súa propia editora (un aquel con certa historia de Sam Savage, “Firmin”, levada aos nosos escenarios por Luis Perezagua, o miñaxoia de “Amanece que no es poco” que anseiaba contar a morte do seu pai a un auditorio indiferente), ou o suxeito ao que lle saen formigas polo narís para volver entrar nel acto contino.

En fin, toda unha xoldra de historios con desasosego e  misterio que se resolven vía un humor desaforado, que se sae dos seus foros, con influencias de Lovecraft e –sobre todo- de David Roas, ese nachiño catalán pero con cousas galegas, de Ares, digo, no “Portus Magnus Artabrorum”, pura hipérbole como as andainas desta caterva de cativos e maiores. Estes últimos apuradísimos, os rapazolos atentísimos a esbarar por un tobogán  cheo de ferruxe, cal o que se mostra na capa deste libro diferente, impreso pola editora española que máis se ocupa dos asuntos do conto.

E por certo que os de David Roas, autor recincidente no absurdo vital (pleonasmo tan seguro como apostar forte por este libro), son para ser narrados en público, en voz alta, mesmo musitados como palabras de amor, mais dun amor que mete medo. Que en galego non é amedoñar nin moito menos aterrecer. En cambio en Roas realismo e fantasía vén sendo igual, ou cáseque igual, que non é o mesmo aínda que poida semellalo.  David Roas dirixe o “Grupo de estudios sobre lo fantástico” e a revista “Brumal”. E lévanos a Suiza, de falcatruada, con aqueles argalleiros: Byron, Pollidori, Mary Shelley e o Dr. Frankenstein o seu monstro. A vida, pois.

Te puede interesar