El 11 de julio de 1989 el Parlamento gallego dio luz verde a la Ley del Sistema Universitario de Galicia, semilla de la Uvigo
Ayer se cumplieron 30 años del nacimiento de la Universidad de Vigo. "El Parlamento gallego, en su sesión del 11/07/89, aprobaba el texto definitivo de la Ley remitida por el Consello de la Xunta sobre el sistema universitario de Galicia. Esta Ley, que entraría en vigor una vez publicado el Decreto de Segregación (11 enero de 1990), fue aprobada, exenta de debate, por unanimidad", recuerda Luis Espada Recarey, primer rector de la Universidad de Vigo, en su libro "La Universidad de Vigo. Antecedentes y etapa constituyente". Tenía la Uvigo 11.524 alumnos y hoy son 21.235. Tres décadas después sus rectores opinan.
Para Luis Espada, primer rector, "nadie puede dudar del espectacular avance experimentado por la Universidade de Vigo desde su creación en 1989". Explica que "su profesorado y alumnado alcanzó cifras que la convirtieron en una institución no elitista y su actividad investigadora se expansionó en calidad y cantidad, su autonomía se vio fortalecida y su gestión se democratizó".
Para Espada se trata de una institución con "capacidad de autocrítica que le permite replantearse sus objetivos y misiones, cambiantes con el tiempo, pero manteniendo un sustrato diferenciador".
El primer rector de la Uvigo (1989-1994) recuerda que la canción de The Beatles "With a little help from my friends", representa "la firme creencia de que todo es posible con una pequeña ayuda de los demás. En el caso concreto de la Universidade de Vigo, su éxito se debe a la fusión de voluntades entre su profesorado, alumnado y PAS a lo largo de estos años", concluye.
Para el exrector Domingo Docampo el "balance é moi positivo" porque "permitiu desenvolver dous proxectos independentes na Coruña e en Vigo, e liberou a Compostela da presión dunha estrutura con sete campus moi difícil de xestionar". Para Docampo (rector de 1998 a 2006) "á vista dos resultados en educación e investigación nas tres décadas de sistema universitario, hoxe dáselle mellor resposta ás necesidades da sociedade galega".
Alberto Gago fue rector de 2006 a 2010 y recuerda que en aquella época "non había xeolocalización e chegar foi una aventura". Buscando en su memoria de hace 30 años rescata la imagen de que "no cumio do monte, sen máis compaña que algunhas mámoas e cabalos, o antigo CUVI desaparecía entre a néboa, entrevisto e ventureiro. A conserxe da tarde díxome que no inverno pechaba antes polo medo a baixar de noite a estrada de Bembrive. Había que crer nos milagres para imaxinar que aquel era o xermolo da Universidade de Vigo".
Alberto Gago opina que "30 anos apenas son nada para una institución deste calibre. Pero nese tempo os campus medraron e transformaron o territorio, os laboratorios enchéronse de aparatos de última xeración, a investigación estendeuse a todos os sectores e a Universidade de Vigo consolidouse como referencia na sociedade galega e no exterior dun xeito que nunca puidemos imaxinar", asegura.
El exrector asegura que "se miramos atrás, costa non sentirse orgullosos do acontecido. Se miramos adiante, o horizonte é espléndido". Ve a la Uvigo "como un esforzo colectivo de interese social" y que quiere ser "unha institución pública de prestixio, que defende o mérito, procura o éxito científico e aposta pola cohesión social".
Salustiano Mato (2010-2018) considera que hace 30 años "Galicia tomou unha decisión histórica" y "este fito contribuíu decididamente a vertebrar o noso país. Para o sur a Universidade de Vigo conseguiu ser a institución máis dinamizadora da nosa sociedade e da nosa economía dende a instauración do estado das autonomías".
Mato opina que "Ourense, Pontevedra e Vigo crearon un círculo beneficioso coa creación dunha institución de ensino superior que lles permitirá a mobilización de novos sectores da economía onde as xeracións presentes e futuras se poidan inserir para crear novas canles de riqueza e consolidar poboación nun país que se desangra pola hemorraxia que produce o envellecemento e a falta de oportunidades para unha xuventude moi formada, pero que non encontra xeito de seguir avanzado para ser competitiva no campo no que se esforzou na súa vida académica".
El exrector va más allá de la preocupación por la formación y cree que la universidad debe preocuparse del siguiente paso "que é a consecución de emprego de calidade a través da xeración de tecidos industriais innovadores" porque lo contrario lo ve "un erro porque isto levaría ao noso illamento dentro da sociedade que nos creou e, así, o fracaso como institucións que apostan pola transmisión de coñecemento, pola súa transferencia á sociedade, pola educación de calidade e pola investigación que nos sitúe na vangarda mundial".
El rector actual, Manuel Reigosa, asegura que desde que se creó, la Universidad de Vigo "ten un perfil moi especial, no que se prima o esforzo e o mérito, o que a leva a acadar altas cotas, para unha universidade tan nova, nas clasificacións internacionais". Destaca Reigosa el "forte perfil investigador, levamos no noso ADN a importancia do papel da transferencia na nosa contorna, facendo esforzos continuos para traballar arreo en sociedade coas empresas e a industria".
Pero también hay problemas porque "durante o período máis duro da crise económica os cadros de persoal sufriron moito, o que, engadido á escaseza de financiamento estatal e autonómico á investigación, produciron unha diminución da produción científica. Hoxe temos problemas de captación de alumnado e de reposición de persoal nos departamentos, o que fai preciso esforzos adicionais para captalo talento que poda dar un novo empurrón á nosa institución".
Considera que "aínda quedan moitos esforzos por facer para que a Universidade de Vigo sexa cada vez máis importante para o desenvolvemento social, económico e cultural das dúas provincias galegas nas que ten implantación, pero é un camiño que desexamos percorrer. O ano 2020 celebraremos os logros acadados, pero, moito máis importante, marcarémonos novos rumbos".
