Opinión

Aqueles anos do Curros...

Para que a cabeciña rexa minimante e non bote fume polas orellas cómpre lembrar unhas cousas e esquecer outras. Evidentemente non pode haber unha hipertrofia da memoria -o que nos faría vivir nun eterno pasado- nin un esquecemento de todo, o que falaría dunha amnesia que ao borrarnos as ideas dese pasado levaríanos a non saber quen somos. Por iso, ese equilibrio entre lembrar e esquecer prodúcese de forma natural entre todos os organismos vivos, chámense xente ou sociedade. E o equilibro é tanto máis beneficioso se lembramos con preferencia as cousas positivas sobre as negativas, pois de predominaren estas, as negativas, estamos en escenarios de depresións ou angustias de vivir.

En fin, o outro día lembraba a nenez no Curros Enríquez. E lembraba profesores e circunstancias. Lembraba con gusto á señorita Elena, que me ensinou a ler e véxoa hoxe pola rúa feliz, igual que daquela. Lembraba a don Magín, sempre afable e comprensivo. Lembraba a don Claudio Laso, a quen andando o tempo, localicei nos arquivos como pertencente á Mocidade Galeguista, e comprendín moitas cousas, como que nos fixera aprender poesías de Rosalía de Castro. En fin, lembraba algunhas cousas malas, poucas: algunha vara excesiva, a designación de “policías” na clase para a delación dos compañeiros... o malo que era eu xogando ao rebumbio co balón “de reglamento” nos recreos... E lembraba moitas cousas boas: tocar a campaíña dando voltas ao patio, algo polo que deveciamos todos; xogar ao cravo no chan de terra do patio; os altares por maio á Virxe, cheos de flores, moitas calas, que lle levabamos, sobre todo as nenas, da casa e que a miña memoria vincula co que fan en Zaragoza pola día do Pilar. Lembro a pesadez do rosario e coas súas ladaíñas incomprensibles... Dos mellores momentos que era cando nos xuntaban e desfilabamos e cantabamos, dentro, se chovía -petando cos pés nas táboas do chao- ou fóra do edificio, se non. Montañas nevadas, banderas al viento, cara al sol... Todo letras bonitas que evocaban paisaxes de calendario suízo, gasolineras de Repsol, días de praia ou de San Lázaro, con estrea de camisa nova e sandalias repintadas con kanfort branco... E o estraño “Prietas las filas”, que soaba raro porque había un compañeiro “Prieto” e aquela feminización e pluralización do apelido non a entendía en absoluto. Para nós, evidentemente, aquilo non tiña ningún outro significado, ningún político, igual que o final das encicopedias de Álvarez onde nunca chegabamos e había imaxes raras, de bandeiras negras e roxas con símbolos como frechas do Capitán Trueno e xugos de vacas; ou bandeiras brancas con cruces vermellas raras, como as da Tuberculose, e nomes eufónicos como Onésimo Redondo, José Antonio Primo de Rivera... Pero gustábannos máis as páxinas satinadas e a cor que viñan logo coas bandeiras de todos os países do mundo... e que nin dábamos imaxinado.

Despois, moitos anos despois, souben da obscenidade daqueles cantos de guerra, e alegreime da nula influencia que tiveran en nós. E non puiden deixar de pensar no desacougo fondo e nas razóns de supervivencia que debían ter aqueles bos mestres, como don Magín e don Claudio, para ensinarnos aqueles cantos dos que nunca nos falaron. En fin, mal non nos fixo ningún aquela trapallada toda. E ben, tampouco, claro.

Te puede interesar