Opinión

Ars venandi Pokemon

Orapaz -xa non tan rapaz, que antes aos dezaseis anos xa marchaban para América en barco a buscarse a vida- botou a man no alto do armario e localizou alí a caixa. Moitas veces vira ao avó limpando a escopeta, e algunha vez de pequeno o acompañara a cazar coellos aínda que á súa nai non lle chistaba. Arestora non había ninguén na casa; era o momento. Víñao pensando desde había días. Ás noticias non lle prestaba o mínimo interese, pero a aquela si. El xa tiña as súas ideas ben firmes, como cando lle contestou ao profesor: “Ah, non; eu non uso”, ao ser interrogado pola ausencia absoluta de acentos nunha redacción. As súas ideas eran as súas ideas. E estaba primitivamente orgulloso de si mesmo. Era impermeable. Só lle interesaba o que saíse del, das súas reflexións, aínda que descoñecese a palabra. Que lle ían ensinar a el aqueles profesores que se liaban co mando a distancia do videoproxector? E que lle importaba a el todas aquelas parvadas da escola? A ver, porque “havión” non debía levar hache se se entende igual? Cuestión de gustos, tan válidos uns coma outros. A única forma de meterlle algo na cabeza parecía ser cunha picaraña, e claro, a xente tendía a non complicarse a vida e así tiña a cabeciña erma.

A verdade é que despois dunha temporada moi desequilibrada -o psicólogo dicíalles aos pais que debían pensar en levalo a psiquiatría infantil- reenganchara cos xogos. Non facía outra cousa en todo o día. E os pais sufrindo sen poder facer hoxe o que non deran feito onte. Igual que o náufrago que se perde no mar porque non ten referencias, el estaba perdido no mundo porque nin lle marcaran, nin recoñecía límites. Por iso corría sempre atolado en busca dos bordes, se cadra do razoable ou da razón. Por iso decidira o da escopeta. E tivo a idea cando viu na tele os grupos polas cidades.

Colleu a caixa. Pousouna. Abriuna. Aloumiñou a Beretta 303, unha arma excelente, dicía o avó. Botou man dos cartuchos. Cargou dous nos canos e meteuna o resto no peto do sudadeira. Puxo a carapucha. Gravou unha mensaxe para Youtube. “Non vai quedar un vivo. Nin Charmander, nin Bulbasaur, nin Squiertle. Hei de acabar con todos. Covardes. A min non me enganan”. E despois ocorrouselle dicir tamén, como vira na tele: “Viva o Estado Islámico”. Prendeu o móbil con cinta americana ao borde da escopeta e comprobou que podía mirar alternadamente á pantalla e pola mirilla. Acendouno. O primeiro, viu voando un Zubat e ferroulle un tiro que destrouzou a campá da cociña e alertou aos veciños. Saiu da casa e baixou as escaleiras de dúas en dúas rindo e berrando “non vai quedar un”. E saiu pitando cara ao río para ver de cazar os pokemon de auga. Misty, Kanto... Topou un Ximnasio pokemon e moitos nenos tratando de cazalos. Como ía berrando coma un tolo coa escopeta na man, os nenos asustáronse a correron en todas direccións. El disparou ao centro dos pokemon e, por sorte, non feriu a ninguén. Pensou que os matara a todos. Estaba dubidando se ir a polos pokemon de terra ou de lume, cando notou que un policía nacional que aparecía por detrás, lle sacaba, brusco, a escopeta e lle dicía: “Tranquilo, rapaz, xa pasou todo”. O mozo botouse a chorar, non sabía ben que pasara. Outro policía achegouse. “Menos mal. Na casa non había ninguén, só destrozos na cociña. E aquí nada. Un susto. Para o que puido ser non foi nada. Menos mal”. Menos mal.

Te puede interesar