Paseando o outro día entre Canedo e Ourense, despois de cruzar a Ponte Maior, vin as obras que se están facendo onda a capela dos Remedios. Gustáronme. Recuperar como espazo central algo que estaba trapalleiro e infrautilizado. Síntoo moito polos skatters ou como lles chamen aos dos monopatís, pero non se pode ter un lugar tan emblemático e central da cidade para esas cousas. Nin para o monopolio canino, como o da outra parte. En fin, outrora houbo tamén, ao pouco de inaugurar o Pavillón, unha pista circular de aeromodelismo, de cando os avións ían suxeitos por unha cordiña, e que nos planos das Páxinas Amarelas chegou a figurar como Praza de Touros. Si. Gústame a dignificación pétrea de arestora e creo que cadra moi ben coas vellas pedras da ponte.
E tiven saudades de algo imposible. Era o lugar para instalar unha fonte de auga quente; unha intervención dedicada á bondade e xenerosidade, recreada cun un recurso noso -o cacarexado termalismo- ao pé de dous dos nosos emblemas: a ponte e o Miño. Os ourensáns atentos ao cambio dos tempos e das sazóns, xa estarán cabo do camiño de por onde quero ir, pero para avivecer as brasas das súas memorias, lémbrollelo. O señor Arturo, coas súas barbas descoidadas e pinta bohemia, era un cacho de pan. Dedicado, pola calada e con traballo inxenuo, á mellora da vida de todos, coidou, desinteresado, espazos públicos. Plantou árbores e flores que mimou amorosamente nas pendentes da vía do tren á altura de Noriega Varela. Nunca pediu nada. Os veciños queríano e, agradecidos, puxéronlle unha placa á súa morte na mesma pendente, na esquina coa rúa Castelao.
E debían ser mediados os oitenta. Fixérase unha perforación xeolóxica no granito preto da base da tristemente abandonada Oficina de Turismo da Ponte Vella. E pasadas unhas semanas, daquel burato perfecto, comezou a xurdir auga quente. Primeiro unha pouquiña; despois, a medida que abría o seu camiño de volta, máis e máis. E o señor Arturo, todo vontade, meteulle un cano que se axustaba ao oco para que a xente non se tivese que abaixar tanto para mollar as mans. Logo meteulle un cano máis alto e púxolle pedras ao redor. E logo consolidouno con cemento e máis pedras. E logo pintounas de cores. E brotaba máis auga. E esparexíase desde o cume -xa debía de ir en case dous metros- lambendo aquela fonte moderna e kitsch. E a xente ía lavar as mans e os ollos. Moitos dos que se achegaban a Capela dos Remedios charlaban co señor Arturo, que era de poucas palabras. O boca-orella funcionou e aquela nova fonte xa tiña partidarios. Xa saben vostedes que da división das células saímos nós; e nós repetimos esa multiplicación esgazando afectos. Os do Celta, os do Deportivo. Os de Tanxugueiras, os de Chanel. E aquí, os do Tinteiro, os da Burga. Os da Chavasqueira, os do Muíño da Veiga. Pois ben, xa empezaba a haber os da Burga do señor Arturo.
E un día, implacable e cruel, chegou a Administración. Outra vez, a administración contra a nación dos ben nacidos. Non sei se sería a temible Confederación Hidrográfica, o esperpéntico Concello, a celosa Consellería de Sanidade... O caso é que un dia unha pala administrativa arrasou todo, abortando o nacemento dunha burga que quixera nacer ela soa, sen máis nai que a natureza, e máis pai que os aloumiños do señor Arturo. Tupiron o burato, acabaron botándolle asfalto por riba e un tempo serviu de acceso ao centro da cidade desde a estrada da beira do río. O señor Arturo mirrou e morreu. Se cadra de pena. Como Man en Camelle.
Que ben tería quedado alí, integrada na reforma, unha fonte de auga quente: A burga do señor Arturo. A burga da bondade e xenerosidade. Que paz haxa.
