Opinión

Casualidade e mala sorte, ou boa

Vendo estes días o da plancha voadora de Tarragona e a tráxica morte que provocou a un señor que estaba, tranquilamente, na súa casa, a máis de dous quilómetros da fábrica que toupou, penso que existen variables difíciles de encaixar no pensamento dominante na actualidade, ou sexa no pensamento racional. Efectivamente, tratamos de encontrar sempre causas e consecuencias e, tamén, explicacións que nos dean satisfaccións ás dúbidas da vida. Lembro como na sociedade tradicional rural galega dos séculos pasados, cando tronaba, dicían os vellos “aí anda o das chancas”, referíndose ao demo que arrastraría os zocos polo ceo producindo os tronos. E así, con explicacións míticas se gobernaban as explicacións de todo. Desde o neno que nacía cunha mancha na pel -un desexo incumprido da nai- ata a mala sorte polo “mal de ollo”. E cría a xente realmente nestas cousas? Pois non. Pero como nos contos falan os animais e ningún nunca se entretivo a charlar cun lobo nin escoitou a unha lebre falar cun sapoconcho ou tartaruga, pois eran cousas lixeiras “de andar por casa” que servían para comentar o que non se entendía. Pero non, agora que sabemos de treboadas e nubes e cargas eléctricas, tratamos de buscar xustificación a todo, excluíndo radicalmente cousas como a “casualidade” -esa que fixo que se caera o muro de Berlín nese momento determinado e non tres meses antes ou despois- ou “sorte”. E estas existen. O pobre home de Tarragona tivo moi mala sorte, a peor. Si, existirán, sen dúbida, explicacións científicas de sobrepresión dunha caldeira, do impulso exercido nela pola forza explosiva, etc., etc. Pero o home tivo mala sorte. Foi combinación de diversas casualidades e mala sorte.

E escoitaba as noticias pensando que, ás veces, tamén existe a boa sorte. E lembraba como hai moitos anos, se cadra trinta ou máis, vivín moi de preto na avenida da Habana unha combinación de factores para o que normalmente debería acabar en traxedia, non pasara de anécdota a lembrar en casos coma este. Foi durante a construción do número 40 -onde estaba o Moliere- que, ás tres da tarde, caeu a grúa da obra sobre a rúa. Estabamos comendo na casa -vivíamos xusto enfronte- e vimos como viña dereitiña contra nós, pero no último momento, o contrapeso da pluma, desviouse e golpeu o lateral da do lado, que como era de pedra aguantou sen máis que mover uns cantos sillares. A grúa caeu retorta, pousou violentamente un cóbado no medio da calzada deserta -había segundos abrírase o semáforo- mentres o gancho metálico furou decidido unha tampa de sumidoiro co que caeu dentro sen posibilidades de rebote. A pluma, o brazo da grúa, entrou xustiño, dereito nunha fiestra do edifico do lado do noso, no número 59, atravesou o comedor -a xente ese día, casualmente, non xantaba na casa- e furou coa máxima violencia un par de tabiques, pois foron oito ou dez metros de ferro os que entraron... e pouco máis pasou. O susto inicial, todos asomados nos balcóns, converteuse en sorrisos e felicitacións pola boa sorte que tiveramos todos. E si. Non sei se será un anxo da garda, unha meiga, ou o que, pero naquel día, na Habana tivermos tan boa sorte como mala o pobre home de Tarragona. Ás veces veñen as cousas ao dereito e ás veces ao revés. Pero o caso é ir indo. E non mancarse, claro.

Te puede interesar