Pois si. Xa chegou de churrasco. Unha cousa era promover a cordialidade entre os responsables para que a cousa pública funcionase, engraxadas as relacións persoais e outra caer na galaica tendencia á paparotocracia, isto é, a pulsión por decidir as cousas do goberno ao redor das mesas de comer e beber en vez de nas de acordar e traballar. Así que as reunións de índole laboral co núcleo do equipo, todos os días, ás oito menos cuarto da mañá, -café con leite, croissant e axenda por riba da mesa- para rematarmos ás oito, e empezar co choio de verdade, cada un ao seu. Nada, pois, de palla e reunións longas. Aí que ir ao grao e traer as cousas preparadas, como os profesores as aulas. Ben.
Tarefa primeira: estudar e resolver un tema que parece presentar unha dixuntiva clara. Ou ben encontramos a fórmula para obrigar ás nubes a non chover e ao río a non medrar cando nos pete -e aínda que non son técnico na materia, creo que o asunto presenta certas dificultades- ou topamos outra solución. Imos ver. Hai uns protocolos de construción ben clariños dependentes das avaliacións preliminares do risco de inundacións que fan as Confederacións Hidrográficas. Algunha vez vin algún plano destes e están categorizadas as grandes avenidas, crecidas ou, como lle chamamos en Ourense sempre, “cheas”. Lembro que viñan en distintas cores segundo o risco fose a dez anos, cincuenta, cen, quiñentos, mil, ou algo así. (Os polders en Holanda, asumen un risco aceptable de inundación de unha vez cada 2.500 anos). En fin, aínda que séculos non vivamos, todos lembramos “cheas” cada cinco ou dez anos, desas que poñen tolas as augas en Velle, asolagan as piscinas e chegan a interromper o tráfico pola estrada que vai por baixo da Ponte Vella. E sendo así, parece disparate descomunal -e non sei se legal- facer investimentos que se poidan derramar coa auga por baixo desa cota de inundación primeira.
Antes na sociedade tradicional, cando os bañistas tomaban as augas quentes no río, onda as Caldas, facían unha especie de “poza” apartando coios e botando unha manta por riba para concentraren os vapores, e daquela tanto tiña se o Miño no inverno borraba o invento. Sabíase onde estaban os mananciais e chegado o momento, abeirábanse de novo os coios e xa estaba re-parada e pre-parada de novo a “poza”. Moita ciencia non tiña. Agora xa, claro, as cousas xa non poden ser así.
Hai, pois, parece, tres alternativas. Unha, seguir como ata agora, reparando camiños, plantas, etc. cada vez que suba a auga e queixarse de se abriron comportas, de que se choveu moito, etc. e pensar que total, non é para tanto. Que pode ser. Dúas, facer como en Baños de Molgas. Ou sexa o espazo de baño ao pé do río, cadrado, de laxes de pedra, liso, sen adornos nin farrapos de gaita. E se se asolaga que se asolague. Ao baixaren as augas, furríchase cunha mangueira, e xa está. Desperfecto tende a cero. Como os muíños que tiñan esa especie de proa augas arriba, un verdadeiro “tallamar” para apartaren as augas ou facilitaren o seu paso por riba. E tres, a máis lóxica parece ser a alternativa Prexegueiro: construír os lugares de baño apartados da zona inundable do Miño. Se se levaba a auga da Burga ao pavillón, non parece difícil aquí subila un pouco. Ah. Esta grandísima idea, de sacar as pozas da beira do río, ocorréuselle, miren que cousas, aos xestores de cartos privados, pois que se saiba, as cheas non chegan nin ás de pago da Chavasqueira -que en paz descansen- nin ás de Outariz. Se cadra había que copialos, pois cando é para ben, non é mala cousa.
