Opinión

Gila, Garzón e o neno

Élles unha boa lástima que morrese Gila. Seguro que lle podería sacar partido. Un tipo como el, mal fusilado, que sobreviviu e consiguiu éxito cuns corrosivos diálogos telefónicos sobre a guerra, ou sexa sobre todas as guerras da historia da humanidade, sen sacar o casco e as cinchas de pega, seguro que lle había comunicar ao seu interlocutor da outra parte do teléfono as intencións de Garzón. ‘Que pregunta un juez si Franco murió, ¿sabéis algo vosotros?’. Que dicen que quieren desenterrar ciento ochenta y tres mil setecientos ventitrés muertos. Que si tenéis palas, que a nosotros no nos llegan.


¿Compensa todo este lío para dicir o xa sabido e asumido socialmente? Ou sexa que Franco era mala xente e fixo moito mal. Que non pode responder dos delictos nin cobrar un premio da lotería porque está morto. Que empezou unha guerra espantosa e arrepiante na que morreu a mellor xuventude de España en campos de batalla e cunetas, e que esta terra entrou nun túnel escuro por décadas. Que non todos foron igual de culpables e que a sublevación militar que bañou España en sangue tivo nomes e apelidos ben coñecidos, por certo.


Eu non quero que me inventen, reinventen, descubran, remexan, enterren, desenterren ou focen no meu pasado. Non. Non debe ter importancia ningunha se os meus avós foron galeguista e socialista, como foron, ou falanxista e requeté. Porque eu non son eles. Eles son historia pasada. Como o Castromao. Dáme igual se vimos dos galaicos ou dos romanos. Dos suevos ou dos visigodos. Ou dos árabes. Ou se foron desertores gabachos da guerra da independencia. Ou agraristas, galeguistas, falanxistas ou anarquistas. Estamos falando de historia. Ou sexa de algo que pasou e que cos seus pousos todos veu dar nisto que hoxe somos. E nós somos só nós.


Un dos días máis felices da miña vida ‘política’ foi en 1985. Precisamente o 20 de novembro. Había dez anos que morrera o irmán malo e repugnante do simpático e vividor aviador ferrolán, aquel que azaneaba a man de arriba abaixo cando falaba en fin de ano. Preguntaban na saída dunha gardería madrileña: -Hola niños, ¿alguno sabe quién fue Franco? Todos calaban, e cruzaban olladas inocentes. Pero un, o listo da clase, cos seus catro aniños levantou a man saltando e gritando: -Yo, yo, yo.


A locutora, unha moza ben mociña ela, insistiu: -A ver, dímelo.


E o rapaz, todo cheo de razón gritoulle abrindo os ollos: -¡El que descubrió América! Os outros nenos mirárono admirados abrindo a boca como dicindo que listo que é. Como acontecía isto durante o Telediario do medio día, sorrín, enchín a copa co viño do Barco que daquela alegraba as comidas na casa, respirei fondo e brindei polo rapaz. Esa lousa que lle acababa de botar pesaba ben máis que a do Val dos Caídos. Proba superada. Morra o conto, pois. Aquel neniño halles ter hoxe uns 29 anos e seguramente non sería bo que conservase aquela inocencia anxelical. Pero o conto ten que morrer dunha vez. Non me gusta que nada daquela época estea na axenda de noticias destes tempos. Pura historia. Sucia e fea. Para apartar os ollos e o pensamento.


Te puede interesar