Buscando uns papeis, topas outros. Sempre pasa. E un que topei, inútil e esquecido desde había décadas, espertou a miña curiosidade. Era dun curso no que participara na Valcamónica, preto do lago de Iseo que sae nos encrucillados pero que está nun vale dos Alpes italianos. Viñan alí os nomes de todos os estudantes participantes –Daniel A., Miriam A., Giampiero P., Cinzia C., Lorenza B., Cristina Z., Susana M., Antonella S., Lucia B., Eric S., Karen G....- uns ben noviños coma min –non chegabamos aos vinte-, outros, sobre todo outras, as que eran bolseiras da organización, un pouquichiño maiores: se cadra vinte e tres ou vinte e catro anos. Pero todos a mesma tropa. A verdade é que as lembranzas agradables son sempre nítidas e as imaxes permanecen fixas. Non se tornan sepia. Parecen onte. Si. E a cousa foi contra finais dos setenta. Daquela botei varios meses tecendo actividades de traballo e aprendizaxe con tempos de lecer e gozo. Aprendín algo de arte rupestre, algo de italiano e algo da vida. Foron tres meses no verán do 1979. Un deses para lembrar.
Total que, atacado polo papel evocador da nostalxia, deume por pensar qué sería daquela xente. Así que empecei, como un parvo, a procuralos pola rede. Foi horroroso. E esa espionaxe dos datos públicos volveuse contra min: nunca vira tan nitidamente o peso do paso do tempo.
Aquel Eric S.,canadense, simpático, coxo, golfo, melenudo, divertido, co que mesmo participei nunha novillada en Salamanca, actividade paralela a un congreso de arte rupestre poucos anos despois, manda truco, estaba feito un vello, gordo, calvo, serio, vendendo por internet unha empresa de non seiqué de ecoloxía da auga dos lagos daquelas frías terras de Norteamérica.
Daniel A., tan afeccionado á fotografía e ás linguas, ten unha chea de fillos. Un deles xa facendo a mili. Non entendo moito a páxina do facebook porque escriben a maioría en hebreo, pero ten boa cara. Algo gordo. Igual que a súa irmá pequena Miriam A., que era unha cousiña linda, unha bonequiña, e agora anda traballando a prol das escolas bilingües hebreo-árabe en Tel Aviv. Xente preparada, ou sexa, culta e aberta. Dáse Miriam a maior, desde logo. Pero é que debe ter...
E das que xa eran máis vellas ca nós, busco a Lorenza B. Tópoa. Dirixindo unha empresa punteira de arqueoloxía en Italia. E aquela Lorenza B. guapa, lista, atrevida, eurocomunista, cun encantador bigotiño moi do sur, é agora esta Lorenza B., muller adulta, ben adulta. O mesmo que Cristiana Z., a blanquísima fiorentina que falaba, xesticulaba e sorría como só as italianas moi loiras saben facer, que presumía da súa “gorgia” acusada (algo así como a gheada nosa, pero no c, de forma que dicía “joja jola ” en vez de coca cola) fai arestora traballos de integración de inmigrantes desde a área de difusión que dirixe no museo da súa cidade, no norte do país.
Pero que lles pasou a estas moziñas, aquelas gatiñas? Están feitas unhas señoronas, elegantes, sen dúbida, con faíscas nos ollos, pero lonxe do retrato que gardaba na gabeta das lembranzas. Por que se me ocorrería a min remexar no pasado e buscar aquelas caras hoxe? Si, agora andan todas comezando os sesenta anos. Eu, como se non houbese espellos na casa, tiña ás lembranzas forradas con posits de imaxes de mozas, mozos, risos... Borráronse xa incluso as cicatrices da alma. Pero a rede está aí. Mentirosa con tanta verdade. Maldita rede. Maldita.
