Como repito moitas veces, nin sei nada de fútbol nin me interesa. Aínda así, Diego Armando Maradona, foi bastante transcendente na miña vida e iso que nunca lle vin un partido enteiro. Useino, nunha ocasión, sen que el o soubese, e saíume ben. Por iso, semellante botarate esencial e tramposo ocasional -la mano de Dios- sempre me resultou entrañable; como un neno roto en mans dos seus xoguetes vivos. Voulles contar ese punto de cruzamento entre as nosas historias que lembrei cando visitei o vello templo do fútbol popular -La Bombonera- no barrio da Boca de Buenos Aires; daquela, toquei o sucio e cheo de pintadas muro externo e dixen “Graciñas, Dieguito”.
Indo ao conto, o caso é que me matriculara das oposicións de galego para FP alá por 1983 e logo de superar as primeiras probas, en Lugo, cheguei á última, a “encerrona”. O tribunal saca unhas bolas dun bombo -eran noventa e tantos temas- e dáche para escolleres unha, un tema. Logo tes un tempo para preparalo, pechado, daquela con chave, nunha aula, e despois tes que lles contar a película aos do tribunal e engaiolalos para que vexan que non é mala cousa pórente diante de alumnos. Aí, na aula, é cando empezas a aprender a ser profesor, todo o demais son teorías curiosas e ousadas nas que persoas que nunca estiveron diante de alumnos adolescentes márcanche pautas e din como tes que facer. En fin, esa é outra historia. O caso é que escollín un tema sobre a prosa medieval galega, a materia de Bretaña e o ciclo Troiano. Ou sexa as vellas historias do rei Artur, de Tristán, de Isolda, da Espada de Excalibur, da Táboa redonda, de Merlín, do Santo Graal, e da Guerra de Troia, do rapto de Helena, de Ulises, de Menelao, de Paris, etc. Repasei con dificultade os asuntos -andaba enfermo de pneumonía, con 40 graos de febre pero aínda así, organicei o esquema. Tocábame falar a iso das catro da tarde. Despois, cando me cadrou nun tribunal a min, souben o duro que é esa hora, despois de xantar, sentarse a escoitar a mozos nerviosos falando atrapalladamente.
E o caso é que pensei que era clave empezar de forma que lles chamase a atención, para que polo menos non topeneasen alí diante, á hora da sesta. Así que collín aire e comecei. “Como saben, hai uns meses o Barcelona Fútbol Club traspasou a Diego Armando Maradona ao Nápoles”, e fixen o silencio vendo como levantaban os ollos e me miraban todos, pensando se toleara. “E como saben, desatouse unha verdadeira euforia na cidade italiana, pois está a se converter nun símbolo dunha nova época no calcio italiano”. “E non sei se viron no xornal de hoxe -era certo- que vén destacado que nestes meses xa se bautizaron 250 nenos co nome de Diego Armando, en Nápoles”.—Outra pequena pausa na que algún acenou coa cabeza, estrañadísimo-. “Pois ben -continuei-, este fenómeno de onomástica sobrevida non é nada novo, e sérvenos para ver a influencia das inercias culturais socialmente dominantes nunha sociedade. Así, se reparamos na onomástica galega dos séculos XII e XIII e XIV, vemos unha grande cantidade de Tristáns, Isoldas, etc. que nos falan, como no caso de Maradona, de ata que punto eran populares as historias apostas aos heroes da materia de Bretaña, entre a poboación galega, e europea en xeral, e bla, bla, bla”.
O caso é que lles pasou a cara de susto, e deberon pensar: “Ah, tolo de todo non está o rapaz”. Ao final, aprobei. E con bo número. Graciñas, pois, Dieguito, e boa viaxe.
