O alcume “O sen orella” non ten misterio. Oín falar dun falanxista que tiña tal nomeada desde que un día, no tempo da guerra, fora coa súa partida requisar xamóns polas aldeas dicindo que eran para a fronte. De repente, unha fouce voadora propiedade dun veciño encabuxado choutou súbita desde un muro do Camiño Real, alá por Valdorregueiro, e chimpoulla. O “sen orella” quedoulle, pois daquela non había as técnicas reconstrutivas actuais. Sei tamén doutro, este “O sen orellas”, pois carecía das dúas -coma o vello sancristán de Santo Domingo- e fora motivada tal carencia pola fame, non propia, senón dos ratos que seica llas comeran todas de cativiño. Si, os bichos grandes empezan a comer cristián polas orellas que están moi a man da boca. E isto vale tamén para os marraus, aos que seica lles prace tamén comer orellas de bebés no caso de que en descoido, queden á altura da súa fame e fociño.
Pois ben, calquera destes tres citados poderían ter algún problema derivado da súa condición de desorellados, pero hai outro do que no mundo contemporáneo se salvaría: o relacionado coa tactilidade das orellas. Explícome. A xeración última dos teléfonos móbiles, os “smartphones”, levan, como saben, pantalla táctil. E saben vostedes tamén que para chamar, contestar, etc. temos que tocar coa punta dos dedos partes desas pantallas con botóns virtuais, e iso é máis incómodo para os dedos gordos ou os que levan luvas. Así, para cortar, pulsar o auricular vermello; para chamar, o verde. E, ás veces, pídesenos que pulsemos tal ou cal tecla. “Se quere ser atendido en galego...”, etc. Ben, pero por cuestións de deseño do “software” e do “hardware” -programiñas e aparellos- temos un problema de orellas, o que non é eufemismo para evitar dito procaz, senón, literalmente, un problema cos pavillóns auditivos.
Creo que a todos nos ten pasado -a algúns continuamente- que cando falamos polo móbil de repente deixamos de oír ao noso interlocutor ou, directamente, córtase a conversa. E moitas das veces están provocadas as incidencias porque na efusión da conversa pegamos de máis o teléfono á cara e, zas!, pulsamos sen querer unha tecla virtual coa orella real. Despois temos que rechamar a esa persoa, que habitualmente xa nos está rechamando a nós, co que se producen uns momentos de caos ata que conectamos de novo. En fin, onte tiven unha conversa na que puña tanta atención, tanta, que cortei tres veces sen querer... e pensei no vello auricular negro do teléfono colgado na parede da saliña da entrada da casa da avoa e no disco numerado no que había que meter os dedos para chamar. Se cadra, non hai lugar a tanta verba e todo é máis simple: teño que aprender a non pegar tanto o teléfono á orella. Que non ten ela culpa ningunha, e ben está no seu sitio, pegadiña á cabeza. E iso que por mor das gomiñas das máscaras de moda teñen elas querenza polo que os portugueses chaman “orellas en abano”, e en castelán “soplillo”, sendo o tal soplillo un simple abano de esparto para avivar o lume nas vellas cociñas de Castela. E xa que das orellas falamos, saiban que os portugueses nunca andan coa mosca detrás dela, senón co “piolho”, cousa máis posible. E que en castelán esa “mosca” non é insecto; era seica a mecha para acender o “mosquete” que os soldados dos terzos de Flandres levaban na orella como os carpinteiros ou tendeiros tradicionais o lapis.
