Todo está suxeito a modas. E cando chega unha nova, a vella ridiculízase e queda como de cousa estraña que non se sabe como puido ser ela... E todos arregalan os ollos e asubían sen asumir que antes eran eles seguidores desa deostada vellaría -como ben dirían os portugueses- cando era moda. Pensemos nos pantalóns de pata de elefante, e xa non digo máis.
Pero, ás veces, o cambio de moda recóbrese de cientifismo. Falemos das copas de champaña ou cava, dúas palabras para o mesmo, pois é tanto como dicir, usando tres, que me gustan moito os mussels ingleses, ou moules franceses e os mexillóns galegos. Si. Lembren aquelas copas abertas, de pouca fondura, de fino cristal coas que se poderían facer torres e facendo sobordar o champaña nas superiores, encher as de abaixo. Que tal debeu saír nalgunha película porque me soa a imaxe e xuro que nunca tal fixen. En fin, pola parte de champaña, son de Juve Camps e incluso, de facer silliñas cos aramios que abrazan o corcho campiñoniforme, e para o que bebo del, tanto me ten como, mentres non mo fagan beber por porrón, bota ou botixo. Pero lembren o razoamento de hai trinta anos, cando chegaron as copas contrarias -isto é estreitas e moi altas-; dicíase que eran as ideais porque ofrecían menos superficie á evaporación e daquela as burbulliñas de gas tiñan menos sitio por onde saír. En fin. Se cadra algún día volven as copas baixas e anchas... cos pantalóns pata de elefante.
E no asunto de beber o viño, tamén hai cambio moi apreciable. O máis inmediato é o abandono da cunca de louza branca pola copa fina. Pero aínda máis atrás, Otero fala da súa nenez e como os aldeáns bebían en cuncas de buxo e eles, os señoritos, en vaso de cristal. De cristal groso, sempre gordo, para o viño tinto, que o vidro fino era para licores e cousas de señoritos afrancesados. E isto chamoume a atención cando o lin porque tamén fun eu dos que fixo a migración da cunca perralleira de viño atoldado -puagh- a cinco pesetas, á copa fina de calquera deses brancos ou tintos marabillosos que temos no Ribeiro, en Monterrei ou na Ribeira Sacra, incluso, se me apuran, nos das Rías Baixas, que non hai porque ser racistas, a 465 pesetas ou 2,8 euros que vén sendo o mesmo. E seica si, coa copa fina, de cristal de Bohemia, dese que soa a música se se pasa o dedo mollado polo borde, sabe mellor. E o caso é que me chamou a atención cando lin que outro bon vivant, marabilloso escritor, golfo e algo dexenerado, como Pablo Neruda -e non o digo, claro, porque fose do Partido Comunista e tivese un Rolls Royce, senon por cousas de sexo, menores e colonialismo- tamén prefería o vaso groso. E máis me chamou a atención hai catro anos cando visitei as súas tres casas -Isla Negra, La Sebastiana -en Valparaíso-, e La Chacona -en Santiago de Chile- cando alí, nas tres, vin, entre outras cousas de coleccionista compulsivo como era, copas altas de vidro groso e escuro, tipo cáliz, e con decoración tupida de puntas de diamante. Dicían os carteis que eran as súas preferidas e que as facía traer de Portugal. E sorrín, daquela, porque na casa de pequeno tiña copas xemelgas igualiñas, traídas de Valença, seguramente.
Así que o outro día cando as vin no Faiado da Loba en Sanxenxo non me puiden resistir. Eran só tres euros por peza. Collín media ducia. E remoía eu nestas lembranzas e pensamentos mentres as lavaba antes de usar, cando vin cadansúa pegatina por baixo do pé -pouco agarrada, o que se agradece- e que dicían entre outras cousas, Made in China. Esvaeceuse o encanto? Como dicía non son racista e os tempos cambian. Pero.
