Baixo do bus e métemos polos vericuetos das obras antes de chegar ao hall da estación. Xente distante. Silencio. Olladas prendidas nos móbiles. Aviso por megafonía. Movemento magmático e ordenado en silencio. Cola rara. De estraña e de pouco densa. Movementos acompasados e rápidos. Mochilas ás costas. Bolsas de ordenadores. Ollos -caras non se lles ve- de estudantes e funcionarios. Móbiles con códigos QR en vez de billetes. Regaliño de servilleta. Sorrío pensando se nos van dar unha mariscada. Que cousas se lle ocorren a un de mañá! Subimos ao tren. En silencio.
Bufa o tren, solta gases, peidea se cadra, e xira, xira o mundo sen saír do eixo
Miramos o número dos asentos. Silencio. Ata os móbiles en silencio. Este e aquel -eu tamén- acenden o portátil que a media hora dá para pouco. Comeza o “chu-cu-chu-cu-chu del tren”. Pero xa non soa así. É como o símbolo do teléfono. Que xa só el ten auricular. Os túneles alampexan raudos nos oídos. Amencer de nubes. Néboas no fondo dos vales. Luces de estradas ao pasar. Son que se reconcentra nas congostras da vía e se esparexe das chairas. Intento de adiviñar nomes de aldeas que pasan. Si, por baixo de Parada de Amoeiro...
Que se lle vai pedir á viaxe! O trámite. Media horiña de silencio. Nin cabezada. Nin risas. Nin comunicación. E comezan as lembranzas. Vivir é, tamén, comparar co pasado. E menos mal que imos podendo. Xa temos dificultades para viaxar no espazo, pero non no tempo coa memoria.
Todos lembramos algunha viaxe en tren. Algún grupo con guitarras e fumando -de todo- naqueles compartimentos de madeira con algunha foto de paisaxes por riba. Moitos quintos que ían á mili. Estes con máis alcohol que ganas. O revisor. O ruído da máquina de facer buratiños nos billetes como se fosen nun cinto de coiro. Clic, clic. O cheiro do gasóleo das máquinas que acababa en superficie irisada sobre o Miño debaixo do Viaducto. Tempo de verquidos dos talleres de Renfe sen control nin vergoña.
Renacer do tren. Tema de países adiantados. Rápido. Barato. Si. Barato. Comparado con levar un só o coche a Santiago.
Lembro un motín porque nos facían ir de pé no tren, ata que puxeron un vagón máis e algúns, sortudos, viaxamos na máquina. Ano, se cadra, 1979 ou 80. Despois de Cristo. Si, non hai tanto. Hai pouco tempo para o deus Cronos, unha glaciación histórica para os humanos.
Vou ter que ir acabando porque estamos pasando debaixo do Pico Sacro, nese falso túnel preto das minas de sílice máis grandes de Europa, está botando o freo e deica pouco, estaremos entrando en Santiago.
Tampouco Santiago é o daqueles anos. Tampouco eu son o daqueles anos. Tampouco vostede é o daquel tempo.
Bufa o tren, solta gases, peidea se cadra, e xira, xira o mundo sen saír do eixo. De momento. Estou en Angrois. Unha lembranza, unha oración relixiosa ou laica na súa lembranza. Os inquedos érguense. Eu, pola miña parte, “próxima estación: Santiago de Compostela”, apago o ordenador e sigo co meu. Un saúdo.
