Nestas vésperas do outono, que viñeron soleados e fermosos coma poucas veces o fan, estou vendo a non pouca da xente que máis fondamente quero. Polas tardiñas, alá case chegada a máis serodia hora do serán, xusto antes de se deitar o sol, convídoos –ós que comigo estean- a se asomar ó exterior e contemplar una celaxe que cada vez e distinta da do día anterior, pero que sempre é sorprendente e fermosa. Eu disfruto da súa ledicia, transmitida nas súas facianas, distendidas e serenas, plácidas, que deixan agromar eses sorrisos que levemente se apousan nos rebiques dos beizos cando é a vida a que os impulsa. Entón, fágome unha idea do solpor.
Escríbolles, espero que non durante moito tempo, dende o CHUS, que ven sendo algo así como o CHOU, coma o complexo hospitalario de Ourense, pero en Santiago. Hoxe tiven comigo a miña muller, claro, pero tamén á filla maior e a miña neta, a miña irmá, tamén ó meu irmao e á súa muller e por aí seguido; o Manolo Pereira e algún outro que, total, aí en Oureense non coñecen.. Faltáronme a filla pequena, que anda por Irlanda, e a máis pequena que acaba de regresar da Francia. Agora, xusto antes de me poñer a escribir, acaban de saír dous dos meus compañeiros de bacharelato, eses do Instituto do Posío, dos que tanto lles falo eiquí de vez en cando: o Pepe e mailo Juan Alberto. Non se lles antolla unha marabilla que, logo de máis de sesenta anos, sigamos tendo tantas cousas das que falar tendo coma temos tantas ideas coas que andar a disentir os uns dos outros? Ese élles un dos agasallos que me leva feito a vida.
O caso é que, con tanta festa, nin leo os xornais, nin vexo a tele ou escoito a radio; mesmo levaba días sen escribir unha liña ata que, o meu atribulado corazón, cedeu ante o paso do tempo. Sintoo por vostedes porque, eu, sen ver nen facer nada do que lles digo, téñolles a mente despexada, o corazón contento e ó meu irmao feliz porque atopou un escancer no xardín e levaba anos sen ver un, el, que de neno collía as víboras coa man, dáballes a morder un pano e cando o facían arrincaballes os dentes dun tirón e logo coleccionabas na bañeira da casa. Élles o que vai de antonte a hoxe.
Hoxe as víboras ándanlles polo Twitter, cos dentes enteiriños e o veleño en ristre pra goce dos moi atravesados; séino porque estes días de forzado repouso sí que frecuentei twitts e outros estados pecaminosos e sopesei a cantidade de mamonadas que se lles poden ocorrer ás xentes e con que velocidade. Pero millor ha ser que non perdamos moito o tempo con elas. A única vantaxe que lle atopo a inventos tales é que esas parvadas son moito máis limpables que cando se escribían nas portas dos váteres públicos.
