Opinión

Atravesados, neuróticos, convulsivos

Ando a ler dous libros escritos por xudeus. Empecei polo de Israel Yhoshua Singer, irmán maior que foi de Isaac Bashevis Singer o que foi Premio Nobel de Literatura no 1978 e escribiu sempre en yiddish, e irmán tamén de Esther Kreitman. Os tres foron fillos dun rabino xudeu que, segundo conta Israel, era algo soñador e nugallán, estrito con todos agás consigo mesmo. Fillos del e dunha muller, fraca e estrita, traballadora e frugal, enxoita tamén de mente, e alá non moi alegre, debido acaso ó home pouco traballador, preguiceiro e non sei se algo misántropo có que o deus de Israel tivera a ben agasallala. Ás veces dame por pensar se pra ser escritor será certo que hai que ter vivida unha nenez algo atravesada e padecer unha madureza medio neurótica e unha pizca algo compulsiva.

O libro de Israel que ando a ler acaba de ser editado por Acantilado co título "De un mundo que ya no está" e nel fala o seu autor dos seus cinco primeiros anos de vida alá na súa Polonia natal. Pensaba Singer escribir outros cinco libros máis, pero non lle deu tempo: marchou durmir fóra a unha idade temperá. Pasou a mellor vida ós seus corenta e oito anos de idade. Deste seu libro foi de onde eu tirei as conclusións que lles ofrezo, non sei se moi precipitadamente.

O outro libro do outro autor xudeu do que lles falei ó principio está editado por "Alianza Editorial", titúlase "A propósito de nada" e foi escrito por Woody Allen, feito que lle asegura un nivel de vendas realmente desexable, ou sexa un éxito editorial, máis que semellante equivalente ó obtido pola esgrevia, conspicua e sobresaínte intelectual orgánica do sistema establecido, coñecida que é como Belén Esteban, nai que é dunha filla resultado dun breve matrimonio habido cun esgrevio matador de touros que seica da concertos, dende hai ben anos, alá no alto dun campanario.

Woody Allen é tamén xudeu, como lles dixen hai nada e vostedes xa sabían; un xudeu pequeno, desgalichado e feo que toca o clarinete, fai películas de éxito e das outras, mantivo relacións con actrices norteamericanas polas que suspirou medio mundo e ó que agora deulle por escribir as súas memorias, o que sen dúbida lle han agradecer os seus millóns e millóns de admiradores. Privilexio do que ningún dos tres irmáns Singer disfrutou, nin disfruta. Pero a vida élles así.

Dito todo o que precede, ou sexa, debidamente feitas as presentacións, facilitados como quedan algúns pormenores, acaso sexa este o momento de expresar algunha opinión respecto destes dous libros cuxa lectura non penso concluír malia que no verán teñamos tantas horas de luz como as que temos; máis neste noso país de anoitecidas demoradas, longas e fermosas, onde o sol se deita tras a liña do horizonte que o noso poeta do mar, Manuel Antonio, describiu coma unha corda frouxa pola que, antes ou despois, todos nós ou máis ben as nosas almas, acabaremos practicando o funambulismo. Millor canto máis tarde, claro, e aínda sen os dous libros sen rematar de ler.

Te puede interesar