Opinión

O chofer, o ministro ou viceversa

A Feira do Libro de Buenos Aires é unha ocasión excepcional. Arxentina é un país culto, eu diría que excepcionalmente culto, malia que dende o pasado século o populismo político o deixara política e sociolóxica e economicamente prostrado tal e como como aínda o está ó día de hoxe. Pero segue a ser un país que dispón dun poder brando, que é como se lle chama ó poder derivado da potenciación do poder cultural, que lle permite contar con literatos, actores e directores de cine e de teatro, pintores, catedráticos, científicos, etc… que proxectan a mellor imaxe daquel lonxano país que tanto e tan ben acolleu á emigración galega. Ós países non os fan grandes os milleiros e traballadores emigrados, que algo axudan, claro; pero o que pode suceder é, coma no noso caso, que os seus esforzos e mailos seus aforros sexan desviados pra afortalar economías distantes da propia. Os seus esforzos, os seus aforros, pero tamén as súas enerxías como sucedeu coa hidráulica e como vai suceder coa eólica. Aquela deu cabo dunha agricultura e esta vaina dar estragando unha potencia, antano mundial, como é a da pesca de altura. Volvamos a Buenos Aires. 

A Feira do Libro de Buenos Aires, coido que á volta de tantos anos como os que fai que eu asistín a ela, ha contar senón con máis si co prestixio e a forza que tiña no ano 1991, que creo que foi cando grazas ó Premio Nadal asistín a ela acompañando ó presidente Raúl Alfonsín na feliz oportunidade de ser inaugurada. Mágoa non conservar ningunha foto daquela. O presidente Alfonsín devolveralle, devolveulle, ó seu país a dignidade que a aínda recente ditadura militar lle quitara e pra min, o feito de estar ó seu carón naquela oportunidade, foi unha honra tan inmerecida como inesperada.

Non recordo xa se foi nesa ou noutra ocasión, debeu ser noutra, cando os bos oficios de Florencio Aldrey, galego de Aríns na bisbarra compostelán, home decisivo na economía e na cultura do seu país de acollida, levoume a ser convidado por Raúl Alfonsín pra ir xantar con el na súa residencia oficial de Los Olivos.

Acordeime deste extremo o outro día mentres estaba escribindo o artigo dos mércores. Como haberá que non o recorde, ben porque non o leu, ben porque eu e mailos meus lectores xa imos tendo algúns aniños -ou sexa, que ou nos hidratamos ben ou nos arriscamos á desmemoria- falábase nese artigo a cerca dunha secretaria de Estado do Goberno de España, queixosa de que a tres coartas partes das mulleres españolas, a través dunha enquisa sociolóxica, se declararan partidarias da penetración e non da autosatisfacción.

O meu recordo daquel xantar con Alfonsín -celebrado nun día de gran tensión pra el, vivida por conta dun incidente diplomático habido co Brasil- veu propiciado polo feito de que me viñera recoller ó hotel o chofer do ministro de Educación que, naquel momento e circunstancia, era fillo dun escritor arxentino de proxección internacional. O “mecánico” que era como a xente fina e de posibles lles chamaban antes ós choferes, coido que máis por fardar que por evitar o galicismo, era un home falador e culto que durante toda a viaxe me foi falando de libros, de política, de cultura, de educación…etc. de xeito que foi grato e que puxo en evidencia a formación daquel funcionario do goberno do que, en mala hora, non recordo o seu nome.

Xa nos Olivos agardaba por min o ministro de Cultura, do que si recordo o nome, como non o vou recordar se aínda recordo millor o que conservo do seu pai. Non recordo se era o resultado de ter estudado unha carreira técnica, como xa fixera o seu proxenitor non xestante, que disque é o que como agora debemos ser nomeados os pais das criaturas, ou se a conclusión á que cheguei eu foi a de que o chofer debera ocupar a poltrona do ministro e o ministro inducido a circular por Buenos Aires pilotando un coche de boa marca e millores rexistros.

Recordeino porque, se tamén o recorda algúns de vostedes, o mércores remataba o artigo evocando a reacción de dúas mulleres empregadas no gardarroupas dun dos liceo-casino existentes no noso país que, según eu o entendo e con todo o respecto posible e debido, mostraban máis e millores preferencias que toda un secretaria de Estado do Goberno de España.

As tales señoras, en tanto colgaban un abrigo e devolvían unha gabardina, parolaban a cerca da existencia da inseminación artificial expresada en termos moi coloquiais, certamente: “E logo, María, non sabes que agora xa non hai que ir levar ó boi senón que quen as preña éche o veterinario que ven cunha inxección, ponlla por onde a hai que poñer, e xa está a cousa feita?”, argumentaba unha delas. A outra gardou silencio e, en vista delo, a máis informada das dúas, continuou falando. O que non sabes é que agora haiche tamén unha inxección prá nos, prás mulleres. A compañeira calou, mirouna de esguello, e botando un sorriso abondo explícito respondeulle que si, que moi ben, pero que inxección como a de sempre non a milloraría.

A de voltas que da a vida! Porén ás veces non da tantas como nos imaxinamos. Outro día que me dea por comentarios un pouco golfos coma estes de hoxe e aínda a risco de que tamén o fixera noutra ou noutras oportunidades contareilles unha saída do cine club, habida en tempos franquistas, na que un bo amigo tivo que saír correndo logo de facer un comentario a cerca de Dolores Ibárruri, La Pasionaria, nos dramáticos tempos da defensa e ataque de Madrid; é dicir, onde vai a data. Debe ser que a coñecida como “a condición humana” é a que é e, polo visto, vai continuar sendo… e que sexa por moitos anos e que vostedes a vexan.

Te puede interesar