Algúns dos que hoxe mantemos aberto ese chat do whatsapp (quen nolo lía dicir, a nós, que aprendemos francés, que acabariamos escribindo como eu o acabo de facer) do que tanto lles falo, algúns de nós, non moitos non vaian pensar, eramos alumnos de Colexio Menor Calvo Sotelo; internos uns, externos outros, mediopensionistas algúns.
Durante os dous primeiros anos de existencia do colexio, os sábados, levábannos ós internos á explanada da estación de San Francisco, daquela en construción e abandonado hoxe o seu uso. Á xente máis nova ca nós, halles custar traballo aceptar que non nos levaban pra que, unha vez alí, disfrutásemos xogando ó balón. Levábannos pra que fixésemos o que na orde do día, lida pola mañá cedo, se denominaba “instrución premilitar”; ou sexa, a desfilar marcando o paso, ep, hop, ep, aro, esquerda, dereita, esquerda dereita, ep, hop, ep, aro... imaxínennos. Tiñamos dez, once e doce anos; algúns un máis, pero non moitos. O día da súa inauguración os maiores entraran no colexio pra cursar terceiro.
Saiamos do colexio, non recordo se xa en formación, non o recordo ben, malia que xuraría que si. Pero de non ser dese xeito, o que vou recordar, fariámolo en calquera outra oportunidade. Acaso tan pronto como quedase aberta a porta que daba entrada dende a calle ó patio de enriba onde estaban a capela, a lavandería e as vivendas do servizo.
O caso é que según asomabamos á Praza das Mercedes, na que nunha das súas casas vivía o pintor Manolo Prego, torcíamos á dereita, subindo por unha costa pina, daquela sen enlousar, nin asfaltar, que levaba ó cemiterio de San Francisco. Nada máis botar andar había unha casa que a todas luces estaba abandonada. Tiña unha fermosa galería, á que se lle notaban os anos sen ter sido repintada, na que os seus cristais deixaban ver, ó peor observador que os contemplase, que levaban tempo sen limpar. Pero que estaban intactos. Recordo os comentarios e as gañas que tiñamos algúns de mandarlles un cantazo. Estábano pedindo a berros. Como o pedían? Iso é que non sabería dicirlles. O caso é que ninguén se atreveu nunca a largarlles unha pedrada.
Un día, inesperadamente, apareceron rotos uns cantos cristais dun par de ventás. Non sei porque, nin como, se nos debeu activar un mecanismo que, na primeira ocasión que nos volvemos ver na rúa, faltounos tempo pra ir completar a desfeita rompendo uns cantos máis. De alí a pouco, a conservación daquel edificio entrou en barrena. Hai xa tempo que veño observando que estamos rompendo moitos cristais neste edificio común que compartimos, neste habitáculo democrático que nos proporcionamos hai xa corenta anos, e empezo a estar seriamente preocupado pensando que os rapaces novos, impulsados por algún demo innominado, lle collan gusto ó tema e sentíndose convocados por el acudan a completar a desfeita que nós, os seus maiores, non soubemos predicir; nin evitar. Pois iso.
