Confeso a miña ignorancia en todo canto afecte á chamada Festa Nacional. O máis que podo dicir dela é, por exemplo, “coño que touro tan bonito”, pra logo ausentarme da praza ó ver a carnicería que se estaba a facer con el por conta dunha cuadrilla de señores vestidos á vella usanza. De tal e miña ridícula fazaña van alá tantos anos como ten un meu sobriño, nacido o día de San Roque, que igual xa son corenta... ou por aí. Foi na Praza de Touros de Pontevedra, que lle imos facer!
Situados xa respecto da Festa Nacional hoxe parece ser que toca falar da Desfeita Nacional. De fútbol, algo sei, pero non moito. Pero aí lles vai: o pasado día 6 do mes que andamos, a insultante petulancia do seleccionador do conxunto español participante no Campionato do Mundo de Fútbol. ofreceunos un interesante espectáculo que só podería ser apreciado polos amantes do ballet. Falo dese baile tan raro ó que seica lle chaman tiki-taka. Constituíu, según eu puiden apreciar, en que os xogadores do equipo español, con total precisión, andasen a bailar polo campo adiante mentres se pasaban o balón os uns ós outros cunha admirable precisión que se resolvía en si mesma.
Agora mesmo veño de ler que os xogadores de eiquí posuíron o balón o setenta por cento do tempo de xogo. Quere isto dicir, se é que boto ben as contas, que, se o partido durou noventa minutos, eles foron os seus donos durante sesenta e tres... e que aí se resumiu todo o que se pode recordar de tan triste desfeita como a padecida onte. Ou sexa, o pasado día 6.
Únicamente nunha ocasión se lle acordou a un deles, a un dos xogadores, que había que tirar a porta. Non sei se o castigará o seleccionador por iniciativa tal e tan atrevida. Tirar a porta! Deus que ocorrencia tan peregrina! Co bonito que era velos bailar, mentres todo ufan o seu seleccionador premia os fociños nun xesto que podería recordar ó dos nenos pequenos cando teñen un día rabudo ou satisfactorio e solemne, altivo, tal que se fosen Mussolini ou Trump que tamén argumentaban dese xeito ante as vociferantes multitudes. Menos mal que o noso Aspas no sabe ballet e non estaba alí porque, de ter estado, pasaría o tempo intentado tirar a gol, ou mesmo tirando, e só Alá sabe a que tería formado.
A Del Bosque fixérono marqués, se ben recordo, logo de que levara ó equipo español a gañar a Copa do Mundo cando o campionato se celebrou en Sudáfrica, hai xa non sei cantos anos. Ó millor a este seleccionador de agora ofrécenlle a Cruz de Isabel la Católica ou a Medalla do Traballo, aínda que eu apostaría por concederlle unha referente as belas artes considerando o fermoso espectáculo de ballet que puidemos contemplar brindado por uns rapaces que ben se viu que estaban ben dispostos a tal efecto... ou tal me pareceu a mín.
Os lectores non deben facerme moito caso, dada a ignorancia confesada xa dende un principio. De fútbol non sei nada e as miñas valoracións deben ser algo sesgadas porque, e isto non llo dixen, non teño sensibilidade ningunha sentida cara ó ballet ou calquera outro tipo de baile. Fíxense como será isto que lles veño dicindo que, hai moitos anos, naqueles tempos xa lonxanos nos que Luis del Olmo convocaba uns partidos baixo a chamada de “Non, á droga” nos que mesturaba importantes xogadores de fútbol retirados con persoas máis ou menos coñecidas. Eu fun convocado a un deses importantísimos encontros.
Como andaría eu de despistado e temeroso daralles unha idea o que lles vou contar. Eu xogaba non recordo se no mesmo equipo que xogaba Amancio, o gran futbolista coruñés que militou no Real Madrid, ou se o facía no contrario. Sei que, nun momento dado do partido, achegóuseme Amancio pra me preguntar en cal equipo xogara eu porque lle resultaba unha cara coñecida pero non sabía ubicala debidamente.
Respondinlle que non xogara en ningún equipo de fútbol, en toda a miña vida, que non fora composto por rapaces e pra iso sen gran éxito, que o meu fora o atletismo. Amancio insistiu dicíndome que me deixara de bromas e que lle dixera en cal equipo xogara eu ó fútbol. Entón foi dar unha volta tras dun balón que pasara por onda nós estabamos e, cando resolveu a xogada, veu de novo onda min e teimou na súa pregunta.
-Anda -díxome-. Dime onde xogaches e déixateme de bromas. Entón, xa me empecei a poñer algo serio pensando si o que, aquel gran as do fútbol, estaba pretendendo era ridiculizarme.
-Mira, eu non sei xogar ó fútbol, así que xa me explicarás porque me preguntas iso.
Amancio miroume con certa suspicacia, non sei se pensando se quen o estaba bromeando era eu a el. Entón respondeume que non, que era porque eu estaba xogando moi ben, desprazándome polo campo adiante con gran precisión, correndo moito e ben, abrindo campo pra recibir bos pases e facilitarlle as cousas ós meus compañeiros de equipo. Foi entón cando caín na conta do que pasaba e respondinlle:
-Cala, coño, que o que fago é fuxir antes de que a alguén se lle ocorra pasarme o balón e eu non saiba que facer con el.
Amancio miroume algo incrédulo:
-Si pero cando cho pasaron desfixécheste del de contado e sen pensalo moito.
-Claro -contestéille-. Dinlle sempre a primeira patada que se me ocorreu cara onde vin que había xogadores, pensando que alguén a recollería.
Amancio non se debeu arredar de min moi convencido, porque non o fixo sorrindo e si algo crispado. Non volveu dirixirme a palabra e non o volvín ver na vida. Así que imaxínese o lector o que pode valer a miña opinión no canto de falar de fútbol e considerar o labor do gran seleccionador do noso equipo de ballet futbolístico.
