Opinión

Do noso

O noso, amén doutras cousas, élles tamén un idioma peculiar. Tódolos idiomas o son; uns máis, outros menos; dun xeito uns e doutro xeito outros. Mesmo os hai que, ben mirado, semellan máis unha inflamación na gorxa ca outra peculiaridade ningunha.

O noso, hai nada, semellaba unha musica doce e melodiosa; daquela, calquera diría que falabamos cantando; máis nas Rías Baixas, tamén nalgunha das Altas co seu aquel cantarín e algo aportuguesado. Hoxe xa non se fala así, nin así o fan os ílleos, os da Illa de Ons dos que disque ata para ir á súa illa teñen que pedir permiso.

Os de Ourense compensabámolo botando man dos diminutivos. Se en galego dis meu amoriño, ou meu paiciño, algo se che pode encoller nas intragalanuras. Dígano vostedes en castelán en observen a diferenza: “mi amorcito”, “mi padrecito”. Va que sí?

Os idiomas fainos a xente. Non é a xente a que está feita polos idiomas.Nós somos así. Agora, con esta febre terciana e recidivante, dos que afirman dicir “Sanjenjo de toda la vida” ou Niño de la Guía en troques de Niño da Aguia, están a nos varrer a música e mailas intencións de adaptalo todo ás xustas medidas das cousas pequenas de xeito que collan todas mesmo nos corazóns máis cativos coa simple norma de disimular a grandeza do afecto a forza de diminuír a expresións. Somos a xente a que facemos os idiomas; a veces, co propio pulo; en ocasións por mor do empuxe alleo.

Non sei se me gabar de que o estean conseguido porque, o que de verdade están logrando, é que o noso sexa o idioma máis falado no mundo na intimidade. Todo canto paga a pena ser vivido, vivímolo en galego: amamos en galego, rezamos ou cismamos nas nosas cousas facéndoo en galego, reflexionamos no noso idioma e pensamos que son parvos os que afirman que o noso idioma non o é e, efectivamente, así sucede. Logo, traducímolo ó castelán. Voulles poñer un exemplo, pra que se entreteñan con algún guiri serodio que aínda ande por eiquí: “Tenía pan reseso e hice unhas sopas de cabalo canso, en una tartera, pero por si acaso esmagué antes unas patatas, le recorte la perrera al niño, lo cogí en el colo…” poden seguir así ata comprobar a cara de paspán que se lle pon ó contertulio, porque non lles ha entender nada. Nese momento vólvanse cara un dos seus e dígalle “o que hai que ver, estes non falan nin castellano”. Han ver que cara se lles queda. Non terán moita dúbida, entón, de que a parte uns trescentos ou catrocentos millóns de persoas o noso idioma só vale para nós e para nos poder dicir, na intimidade, todo canto aquela intimidade require; a saber, todo canto atinxe ó corazón e ós sentimentos.

Te puede interesar